Dinsdag 1 november
Na veertien dagen door België, Luxemburg, Frankrijk en Duitsland te hebben getrokken, was ik gisteren weer even in Nederland voor een laatste optreden in Rotterdam. Dezelfde avond nog zijn we teruggereden naar Keulen, waarna Zwitserland, Engeland, Ierland en Schotland op het programma staan. Gelukkig is in de tussentijd mijn vrouw een weekje bij mij geweest, anders weet ik niet of ik het wel zolang van huis had volgehouden. Ik mis de twee kleintjes. Los van mijn heimwee heb ik het in Europa bijzonder naar mijn zin. Vergeleken met de Verenigde Staten en in het bijzonder dan Los Angeles, waar ik immers woon, ziet alles en iedereen er hier zo welvarend uit, al ben ik bepaald niet blind voor de verloedering in de grote steden.
De geweldige belangstelling en waardering voor deze theatertournee heeft me werkelijk diep ontroerd, iets wat ik het publiek ook zo goed en zo kwaad als dat ging heb proberen te vertellen - ik ben nu eenmaal geen man die met zijn gevoelens te koop loopt. Maar ik ben tenslotte al vijftig en hoe vaak zal het mij nog gegeven zijn hier te komen spelen? Enfin, tot besluit van dit dagboek wil ik graag de hoop uitspreken dat The Bulldog mij als dank voor de bewezen sluikreclame een gratis sweatshirt zal toezenden. We zullen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten