Woensdag 21 oktober - donderdag 22 oktober
Ik ben aan de beterhand, thank God. Nog geen greintje eetlust, maar de diarree is gestopt en de koorts is verdwenen en ik kan opnieuw mijn pen vasthouden. Gisterochtend normaal ontbeten, maar toen ik met Sigrid, Ilke, Anne en Manu naar de grote moskee stapte, voelde ik al dat er iets broeide. Had ik mij niet met water uit de kraan mogen wassen? Plakten de ziektekiemen op het oor van een theekop? Of heb ik meegemaakt wat iedere toerist wel eens meemaakt? Montezuma's revenge in Mexico, Delhi belly in India, en nu Casablanca collywobbles. Toegegeven, zelfs als ik mij kiplekker had gevoeld, zou ik de moskee ter nagedachtenis van koning Hassan II grotesk hebben gevonden. Een mastodont die zowel uit marmer en bladgoud als uit grootheidswaan en zelfverheerlijking werd opgetrokken. In plaats van een lofzang op God was het eerder een fascistisch statement: kijk hoe onaantastbaar Ik ben en hoe nietig jij bent, armzalige moslimworm. Anne en Manu waren het roerend met mij eens. De gids zei dat iedere Marokkaan met groot plezier zijn steentje had willen bijdragen, niemand had het erg gevonden dat er van hun salaris geld was afgehouden. Ze verkondigde dat met zoveel enthousiasme dat ik aan de officiële waarheid van haar woorden twijfelde. Ik vind het boeiend om met iedereen - schrijvers, muzikanten en begeleiders - in gesprek te gaan en verrassende dingen te vernemen. Het gebeurt spontaan en overal; wanneer we wachten op een taxi, bij het ontbijt of een muntthee in een café, of vóór of na een optreden. Natuurlijk vragen we de Marokkanen het hemd van hun lijf. Normaal, toch?
[lees verder]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten