Maandag 23 oktober
Die angst voor de wekker 's morgens is bijna pathologisch; maar alles komt dan ook tegelijk op me af: de oorlog, de scheiding, het gemis. Ik ga naar het C. Sée — en dan weer pogingen voor een vrijgeleide: ik laat me fotograferen bij de Uniprix, we maken de zaak in orde op het politiebureau van het 15de arrondissement, zodat ze mijn spoor niet kunnen terugvinden. Het is mooi zacht weer, ik krijg weer een beetje hoop. Ik neem de metro terug naar Montparnasse: brief van Bost die ik in de 'Versailles' ga beantwoorden. Daarna haal ik Kos. [Kos (Olga Kosakiewicz), an actress who was involved in a thwarted ménage with Simone and Sartre] op en we lunchen in de 'Milk Bar': zij heeft ook een brief van Bost, langer dan de mijne; hij noemt haar 'mijn liefste' en dat geeft me wel een schok; het is onredelijk, hij houdt ook van mij en daar zou ik tevreden mee moeten zijn, ik geef hem tenslotte ook niet alles; maar dat maakt niets uit, het zal altijd een pijnlijke plek blijven. Dat doet me heel vaag denken aan vorig jaar, toen ik voortdurend het risico liep dat één woord van Kos. een felle, soms onterechte, pijn bij mij veroorzaakte, die ik zorgvuldig voor me moest houden totdat ik alleen was. Zoals toen ze me laatst zei: hij krijgt misschien verlof, en ik de hartstocht in me voelde terugstromen. Afgrijzen is nog erger dan die hartstochtelijke toestanden, maar verdriet en zwaarmoedigheid zijn mild vergeleken bij deze spanning, deze weigering, dit hardnekkig volhouden van de hartstocht. Ik ben bang voor dat eerste verlof van Bost, mijn angst is bijna nog groter dan mijn verlangen; dat zou ook zo zijn met Sartre als hij het me niet ongeveer in zijn totaliteit had beloofd — het is dat soort opstandigheid dat zo moeilijk te verdragen is, en dat hele gevecht en die trucs om de nederlagen te ontkennen, om je te beheersen, om niet meer te willen.
[...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten