Oktober 1962
De achtste augustus gingen we 's morgens het bos in dat aan ons grondstuk grenst. Hij verzamelde tijdens het wandelen graag hout voor zijn vuurtje in de tuin. Zo bleef hij ook op deze ochtend staan en rukte aan de verrotte tak van een acacia waar hij al vaak aan gerukt had als we er langs gekomen waren. 'Die houdt het nog steeds,' mompelde hij.
[...] 's Avonds vond ik het gedicht over de tak in mijn kamer. 'Zu langen Lebens, / Zu langen Sterbens müd' [Te lang leven, / Te lang sterven moe] las ik en 'Noch einen Sommer, noch einen Winter lang' [Nog een zomer, nog een winter lang] – niet langer was hij dus van plan te leven? Maar hij wilde toch leven – het was niet als dat meeslepende afscheidsgedicht van de kerstnacht.
Ik rende geschrokken naar beneden, vroeg: 'Heb je dat vandaag geschreven?' 'Nee,' zei hij, 'ik heb het de eerste augustus geschreven. Maar vandaag is het af gekomen.' Ik zei – of stamelde: 'Dat is een van je mooiste gedichten!' – hij glimlachte en zei: 'Nou, dan is het toch goed!'
Ik las hem nog voor, zoals iedere avond; later luisterde hij naar een pianosonate van Mozart op de radio (Nr. 7 in c-dur, K.V. 309). De volgende ochtend stierf hij aan een hersenbloeding, in zijn slaap.
De tak in het bos houdt het nog steeds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten