21 September [Leysin]
Vijf jaren, vervuld van het besef dat zowel veiligheid als rust betrekkelijk zijn, worden zo snel niet vergeten! Telkens, in deze rust waarin ik ongestoord en gestadig werken kan als nimmer te voren, bekruipt mij de gedachte: wanneer schiet de onrust, die vinnige grauwe vogel, uit deze blauwe lucht neer en klauwt zich in mijn schouders? Het slijtage-proces dat een einde aan dergelijke obsessies kan maken, zal veel tijd vergen. Maar leven wij wel in een tijdperk waarin een dergelijk proces kan aanvangen?
22 September
Langzaam, langzaam rijpte in mijn ziel het gedachtengraan. Niet altijd scheen de zon en dan nog niet steeds even verwarmend: vandaar al die jaren... Het lijkt wel of ik heb moeten wachten op deze ziekte, op dit verblijf in de bergen, om een begin te kunnen gaan maken met het oogsten... De vrienden die, aan mijn bed gezeten, zeiden dat mijn ziekte wel ergens goed voor zou blijken te zijn, hebben gelijk gekregen. Diep in mij besefte ik toen reeds dat zij gelijk hadden, maar het lichaam, plotseling aan de circulatie van het dagelijks leven onttrokken, verzette zich en dwong ook de ziel tot aanvankelijke opstandigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten