Dinsdag [13 september]
Eindelijk weer eens een boek kunnen lezen en ongebreideld uit het raam kunnen kijken. Tien uur lang in trein op en neer naar Chicago, alwaar nuttig gesprek met heer Van Nispen, onze consul-generaal in Mid-West-Amerika, ongeveer zo groot als West-Europa, schat ik. Weet nu zo'n beetje wat er van mij verwacht wordt en waar ik terecht kan met vragen en voor behartiging van geldproblemen, want mezelf goed verkopen kan ik nu eenmaal niet. WVC en Michigan University betalen ieder helft van mijn loon. Moet trachten zowel de universiteit te behagen door in Residence te blijven, dus aanwezig zijn als docent, terwijl prof. Cowen mij als afgezant van zijn departement graag overal in het land laat spreken, desnoods voor niets. Delicate positie; ik zal wel zien wat er op mij afkomt, zo goed mogelijk doen waarvoor ik ben ingehuurd en intussen hoop ik ook voor mezelf te kunnen werken.
Heb me onderweg in knowledge voor rijexamen verdiept. Vind nog steeds treinen aardiger dan auto's. Ze vreten zich niet zo door het landschap heen, maar strijken erlangs en laten mij kijken. Lake Michigan zo groot als de zee en met schuimkopjes.
Woensdag [14 september]
Helder koud herfstweer, extra deken op bed. Op tv mijn favoriet Phil Donahue die zo leuk heen en weer loopt. Ditmaal over Depo-provera, prikpil, als sexual appetite oppressor voor verkrachters. Op campus mijn lesmateriaal voor morgen gexeroxed. Mag op 10 leerlingen rekenen. Om 4 uur met Cowen plus vrouw naar receptie van faculteit waar hij me aan de dean voor moet stellen. Precieuze hapjes, rare wijn, mooie ruimte, veel handen geven, veel namen niet verstaan, een paar aardige gezichten. Verkeer nog in stadium: onderzoek alles, behoud het goede, dus beschouw het niet als tijdverlies.
Thuis lange brief van zoon. Bewaar zijn cadeau, bandje van zijn zanggroep Tamam voor mijn verjaardag, de 17de.
Hoor mezelf terug in interview voor WUOM: het is net of daar een vreemde zit te praten en lacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten