16 november. Mandelstam – Sinds de klok een uur is teruggezet, word ik steevast om kwart voor drie wakker. Omdat het dan wat vroeg is om op te staan, maar het ook saai is om tot vijf uur klaarwakker te liggen grübeln, leer ik nu maar elke dag een gedicht uit mijn hoofd uit de bloemlezing Russische poëzie van Marja Wiebes en Margriet Berg. Ik doe het licht aan, lees zo’n gedicht één keer langzaam en aandachtig door, doe dan het licht weer uit en herhaal de zonet gelezen regels tot ik het hele gedicht uit het hoofd ken. Een enkele keer moet ik het licht weer aandoen om te kijken wat er precies staat. Een van de allermooiste gedichten uit de bundel komt van Mandelstam:
Kinderboeken te lezen, meer niet,Slechts te denken in kindergedachten,Het volwassen gedoe te verachten,Op te staan uit een peilloos verdriet.’k Ben het leven zo dodelijk zat,Nimmer zal ik het kunnen aanvaarden,Toch bemin ik mijn schamele aarde,Want ik heb nooit een ander gehad.Verre tuinen, verborgen in ’t groen,Houten schommels om stil op te dromen,En ik zie weer de donkere bomen,Hoog en zwart, in een mistig visioen.
Foto – Bij een interview over Bach wilde de Elegance een foto zetten van mij, verkleed als Bach. Daarvoor moest ik dan naar de studio van Erwin Olaf. Ik zou gehaald en gebracht worden. Duur van de operatie: een hele dag. En dat voor één foto. Zijn ze kwaad als je weigert. Ze hebben iedereen in het geweer gebracht, tot en met mijn uitgever toe. Mij werd na mijn luide protesten vervolgens beloofd dat het maar een halve dag zou duren. Toen werd het anderhalf uur. Alsof dat met reis heen en terug erbij niet betekent dat het je domweg een hele werkdag kost. Mij werd gezegd: Hugo Claus was zo tevreden over een foto van Olaf. Alsof dat een aanbeveling is! Ik vind jatmoos Claus een waardeloze schrijver, en een waardelozer dichter. Als ik het opgeblazen blubberponem van die man op een lichtdrukmaal aanschouw, krijg ik zowat een beroerte.
Lange tijd hoorde ik niets. Toen gisteren opeens een telefoontje. Niet van Olaf maar van een andere fotografe. Vandaag kwam ze de foto maken. Er reed een auto mijn erf op vol meisjes. Heen en weer dravend hebben die in anderhalf tijd in de woonkamer een soort studio gebouwd. Toen werden vijf polaroidfoto’s gemaakt en werd in anderhalf tijd de studio weer afgebroken. De schilderijen moesten van de muur, de tafel moest verschoven, diverse kasten moesten opzij, de vleugel werd door de kamer heen en weer gereden, Roef moest in de hoek, maar, warempel, het is gelukt. Eén troost: het waren wel heel aardige meisjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten