9 november
Ik heb wat willen schrijven, een kortverhaal afwerken, maar het vlotte helemaal niet. Ik dacht dat ik wat in mijn hoofd zat gewoon maar had over te schrijven, maar dat klopte niet, zoals meestal. Heb dan maar zitten lezen. Eerst nog wat in DG [ De Goncourts — de beroemde dagboeken].
Vrijdag 4 november 1892: ‘Dokter Blanche zei vanmorgen tegen Mlle Zeiler: “Ziet u die vrouw die nu naar buiten gaat en die er zo intelligent uitziet? Nou, die klaagt erover dat er 35 000 mannen in haar buik zitten!” “En er is er eentje bij”, zegt ze, “die steeds maar aan het praten is... Als die nou tenminste nog zijn mond hield.”’ En heel mooi is ook de notitie van 3 december 1893: ‘Bij Plon zei iemand dezer dagen dat de opkomst van de fiets een eind zou maken aan de verkoop van boeken, in de eerste plaats vanwege de prijs van het trapkarretje, en vervolgens vanwege de tijd die het wielrennen de mensen kost, waardoor ze niets meer overhouden om te lezen.’19u. Ik heb moeten kiezen: de boekenbeurs bezoeken of een boek lezen, en heb de juiste keuze gemaakt. Het boek was ‘Het Verhaal’ van Koos van Zomeren. Een vreemd geval, van Zomeren. Zowat 20 jaar geleden werd zijn debuut juichend ontvangen, daarna deemsterde hij vlug weg, zweeg enige tijd, kwam terug als auteur van thrillers, en maakte een enorme come back met ‘Otto's Oorlog’. ‘Het Verhaal’ is opnieuw een heel mooie (en korte) roman. Heeft zijn oom Felix indertijd in Indië een oorlogsmisdaad begaan, of heeft oom dat enkel verzonnen? De vertellende hoofdpersoon tracht zijn oom, nadat die zelfmoord heeft gepleegd door zich op een klewang te storten, te begrijpen, en dus ook zichzelf, en meteen iets te achterhalen over de relatie fictie en werkelijkheid. Prachtig.
22.45u. Meteen begonnen aan ‘Vlak bij Vlaanderen’ van Wim Zaal. Hij weet meer af van de Vlaamse literatuur dan vele Vlamingen, denk ik wel eens, en hij schrijft er leesbaarder over ook. Niet diepgravend, badinerend, bon-mots en anekdootjes strooiend, maar ook heel wat giftige (en terechte) opmerkingen. Op minder dan een pagina vertelt Zaal meer pertinent juiste dingen over Rose Gronon dan wat er ooit over haar is bij elkaar gezwamd. En over zijn (welbemind) Vlaams volk in het algemeen: ‘Het is volgzaam, het ontwijkt verantwoordelijkheid, het conformeert zich, het slikt. De hoffelijkheid, in Vlaanderen niet uitgestorven, verbloemt vaak het onvermogen om beslissingen te nemen en daarvoor uit te komen. En niets masseert de lang-gekweekte makheid van het volk zo gladjes als wattige woordkeus.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten