Barend Rijdes • 25 november 1958

• Barend Rijdes (1910-1975) was een Nederlandse schrijver. Na zijn dood zijn zijn Literaire dagboeken in drie deeltjes gepubliceerd.

25 november 1958
Bij Brinkmann gegeten, samen met Hoornik. Hij ziet er veel ouder uit dan ik, en loopt moeilijk omdat hij van de trap gevallen is. En hij moet sinds kort een bril gebruiken - leeftijdsverschil. [...] Over zijn dochters is hij niet helemaal tevreden, althans over Eva niet, die de journalistiek te licht opvat zijn inziens, de stukjes die zij in het Haarlems Dagblad heeft geschreven, vindt hij slecht; ik was dat met hem eens. Dit naar aanleiding van de eruditie, die hij mist bij de leiding van de televisie, derderangsacteurs die het nu plotseling tot regisseur hebben gebracht. Om deze reden vindt hij het werken bij de televisie niet zo plezierig. Van de Vereniging van Letterkundigen is hij nog steeds lid - de uittreding geschiedde in een periode van hysterie, en men dient solidair lid van zijn vakvereniging te blijven, heeft hij zich laten vertellen; maar van werk en resultaat heeft hij nooit veel bemerkt - bijvoorbeeld wat de acteurs bij de televisie verdienen tegenover de auteur is ontstellend. Ik vertelde hem vanuit mijn bestuurservaring, dat er wel degelijk hard wordt gewerkt - maar wij zijn machteloos, onze vuist heeft geen arm achter zich.
Vic van Vrieslands rol is praktisch uitgespeeld in de litteratuur, hij is ook niet herbenoemd als voorzitter van "De Bezige Bij" - hij bedankte, omdat het hem niet beviel drie kwartier te antichambreren! En Bomans - "geen vriend" zei Hoornik, toen wij het over de Haarlemse litteratoren hadden - was al begonnen af te zakken, toen hij voor Dickens ging spelen. Voor Maurits [Dekker] "heb ik een zwak", zei hij (wat omgekeerd niet zo is). En Mulisch vond hij erg talentrijk, maar mijn oordeel kon hij wel onderschrijven: geen compositievermogen. De dichter Willem Brandt - een satelliet van Vic - sloeg hij ook niet hoog aan, althans: alleen zo'n figuur kon secretaris van de P.E.N.-club wezen.
De lezing ging zeer goed, Ed sprak vlot, indringend en ook openhartig, de aandacht was zeer groot en hij las bovendien een aantal ontroerende gedichten. Na afloop - het was vrij laat geworden - ging hij met zijn beide dochters, Eva [de latere echtgenote van J. Bernlef] en Erika [de latere echtegnote van K. Schippers], naar Amsterdam terug, de dokter had hem voorzichtigheid geraden inzake zijn been; van Teisterbant [Haarlemse literaire sociëteit] kwam dus niets.