Amsterdam, 2 Juli 1946
Vanaf het ogenblik dat ik, nu bijna vier weken geleden, wat bloed opgegeven heb, voel ik een grenzeloos wantrouwen jegens mijn lichaam. Ik heb de gewaarwording, te leven in een onbewoonbaar verklaarde woning. Door mijn vorige ziekte, ruim drie maanden geleden, was ik al wantrouwig geworden, maar nu heb ik de zekerheid mijn lichaam met recht als iets bouwvalligs te kunnen beschouwen. En ondertussen springt, als een fel en hongerig wolfje, de pleuris van de ene long op de andere...
Sinds een maand ben ik nu ook, voor het eerst in mijn leven, geheel en al zonder toekomstplannen. Wat een merkwaardige sensatie! Vroeger leefde ik steeds maanden, soms wel een geheel jaar met mijn gedachten vooruit en trachtte ik bij voorbaat zoveel mogelijk mijn werkzaamheden te regelen. Nu is dat volslagen uit. Bijna zonder enige interesse lig ik in bed, hoewel er geen kracht in of buiten mij is die mij beletten kan vaak innig te verlangen naar een hartverlamming en een goede kennis te benijden, die daar zojuist aan overleed. En dan al dat gedaas ‘in woord en geschrift’, van mijn welmenende vrienden en familieleden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten