Donderdag 17 juli
Ik heb gisteren (op de drukproeven die Rosetti me bezorgde) de pagina gelezen die Călinescu in zijn Geschiedenis van de Roemeense literatuur aan mij besteedt. Het is mogelijk het hardste wat ooit tegen mij is geschreven. 'Geen artistiek talent, geen aanleg voor het schrijven.' Hij begint met het eerste oordeel en eindigt met het tweede. Het heeft mij geïrriteerd, maar niet meer dan dat. Een dergelijke pagina in een referentiewerk, waar je door het monumentaal karakter niet omheen kan, is vervelend. Dergelijk boek - duizend pagina in quarto - verschijnt alle 30 of 40 jaar. Je moet dus 40 jaar op een rechtzetting wachten. Maar na de eerste irritatie leek de zaak niet langer belangrijk. Hooguit vervelend. Ik kan heden de narigheden of literaire drama's niet ernstig nemen. Het komt eropaan te leven. De dood is ieder uur, iedere dag mogelijk. Wat in Iaşi is gebeurd (en ik kan er nog steeds niet toe komen hier neer te schrijven wat ik sindsdien heb vernomen), kan zich om het even wanneer alhier herhalen. En wat dan? Mijn schrijverscarrière heeft mij nooit geobsedeerd: nu interesseert ze me al helemaal niet meer. Zal ik na de oorlog nog schrijver blijven? Zou ik nog kunnen schrijven? Zal ik ooit genezen van zoveel opeen gestapelde walg in deze afschuwelijke beestachtige jaren?
Het schijnt dat Chişinău eindelijk is gevallen. Er wordt gezegd dat het door een Duits communiqué van hedenavond wordt aangekondigd. De kranten zeggen nog niks. Het communiqué van vanochtend meldt Russische tegenoffensieven die op meerdere plaatsen werden gebroken. (Maar opdat zij 'gebroken' konden worden moesten zij eerst plaats hebben gehad...) De perstelegrammen gaan verder met de vermelding van de ophanden zijnde val van Leningrad.
Vertaling: Julien Weverbergh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten