Dag 3 - donderdag 16 december 2004
Iets vertellen over het moment dat ik de Moskee van de Profeet voor het eerst zag is voor mij niet gemakkelijk. Mijn verwachtingen, de vele jaren van het lezen van verhalen over de Heilige Profeet Mohammed (vzmh) en het luisteren naar die verhalen, het bezoeken van de plek waar zijn aardse resten zijn begraven, precies op de plek waar hij stierf, dat alles kwam bij elkaar op een moment dat te emotioneel is om te beschrijven. De minaretten had ik al gezien toen ik er vanaf het hotel naartoe wandelde, maar toen ik de mataff betrad - de marmeren voorhof van de moskee waar er voor nog eens een miljoen mensen ruimte is om te bidden - toen bleef ik daar zomaar staan en begon ik te huilen. Ik was op de plaats. Ik was op de plek. Veertien eeuwen geleden had hier het huis van de Profeet (vzmh) gestaan en de huizen van zijn vrouwen. Er had toen ook een kleine moskee gestaan. Ik was op de plek waar Mohammed Mustafa had gelopen en gebeden , en gesproken met zijn Gezellen. Ik was op de plek waar hij de laatste jaren van zijn leven had doorgebracht en was overleden. Ik was op de plek van zijn laatste uren op aarde. Wellicht hadden mijn voetstappen de zijne gekruist. Misschien stond ik precies op de plek waar hij was afgestegen van zijn kameel. Ik was in Medina al-Munawwarah, de Stad van de Profeet (vzmh). Nu ik dit opschrijf, op mijn geleende laptop, in mijn hotelkamer op vier minuten lopen van de Haram, stromen mijn ogen vol met tranen. Hoe kon mij het geluk ten deel vallen dat ik hier nu ben? Toen ik op de mataff stond, brulde ik in mijn mouw; 'O God, ik vroeg u mij hierheen te brengen en daar sta ik dan - voor de moskee en de laatste rustplaats van de Heilige Profeet Mohammed (vzmh).'
[...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten