• portret: Bep Rietveld
Een verhaal gedaan door Rico Bulthuis: hij loopt in Amsterdam langs een winkel, gaat er binnen, ziet twee wayangpoppen. Juffrouw: Deze horen bij een stel dat achter staat. Rico: Nee, deze poppen horen niet bij een stel. Wil ze kopen. Juffrouw: Ik zal meneer bellen, nee, ze zijn niet te koop. Rico: Ik ben toch erg geïnteresseerd, ik kom over een dag of veertien nog eens langs. Geeft zijn kaartje af en vertrekt. Veertien dagen later, de juffrouw: Wilt u alstublieft meneer bellen! Ja, hij mag ze kopen voor vijfenzeventig gulden, dat is heel weinig! Hij hoort de geschiedenis van de poppen: Henriëtte van Eyk is in Indonesië. Zij bestelt bij een poppensnijder twee poppen. Zij toont veel ongeduld, die mensen doen alles op zijn elfendertigst, komt herhaaldelijk kijken en aansporen tot haast. Betaalt vooruit, in de verwachting dat..., maar de poppensnijder houdt vast aan zijn eigen tempo. Henriëtte treedt de oosterse tact met voeten, blijft ongeduldig en opjagend. Een dag voor ze zal vertrekken komt ze weer. De poppen zijn klaar, maar ze krijgt ze nog niet mee. Nee... morgen. Er moet nog iets mee gebeuren. Morgen worden ze gebracht. Het jongetje slaat de aangeboden fooi beslist af. De poppen brengen ongeluk, veroorzaken aan de bezitters de ene ramp na de andere. Ze zijn zwart. Uiteindelijk mogen ze alleen in het bezit komen van een dalang, een poppenspeler. Daarom heeft Rico ze wel mogen hebben [hij was schrijver maar ook ook poppenspeler].
In diezelfde dagen loopt hij André Peters tegen het lijf. Rico, wil jij alsjeblieft voor me invallen, ik moet ergens in een huiskamergezelschap een voordracht houden en ik ben absoluut verhinderd. André brengt Rico ergens in een huis. Daar zijn verzameld: de eigenaar van de winkel waar Rico de poppen heeft verworven, als ik me goed herinner ook Henriëtte van Eyk, en nog wat mensen die alle betrokken zijn geweest in de geschiedenis van de zwarte poppen. Een magische kring dus.
Rico vertelt het - meeslepend, zoals hij altijd vertelt - als een waar verhaal. Met enkele namen en toenamen die ik ben vergeten. Poppen, zwart opgeladen als wraak voor de westerse tactloosheid van Henriëtte van Eyk. Hoe dan ook, een mooi en in zijn diepere betekenis zeer zeker geloofwaardig verhaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten