Zondag 11 januari
Uit onderzoek is gebleken dat tachtigjarigen gelukkiger zijn dan toen ze veertig waren. Bij veertig zit je op je geluksdieptepunt. Dan maak je je zowel zorgen om je ouders als om je kinderen en brengt je baan ook nog de nodige stress.
Het zijn de bevindingen van een professor van tachtig. Die weet waarover hij praat. Maar loopt deze professor, ene meneer Vaillant, weleens rond in een bejaardenhuis als het onze? Dan wist hij dat het geluk hier niet bepaald van de tachtigjarige gezichten straalt. Dat de oudjes hun geluk heel goed onder stoelen en banken kunnen steken.
Misschien moet hij eens een paar colleges komen geven om een en ander uit te leggen. Het is tenslotte een beetje nu of nooit, qua gelukkig zijn. Ik wil als voorbeeld graag het weer nemen.
Het stormt nu al bijna een week en na een dipje van windkracht zes gaan we de komende dagen weer naar de acht. Als je maar half zo gelukkig bent als de professor beweert, laat je jouw geluk natuurlijk niet dagenlang verknallen door een stevige bries. Integendeel: dan ga je de straat op en laat je de wind door je haren waaien.
Maar dat gebeurt weinig. Er is voornamelijk gejammer over kapsels die in de war raken. Alsof die laatste paar haren nog zo nodig keurig in het gelid moeten staan.
Zelf ben ik erachter gekomen dat mijn scootmobiel toch enigszins zijwindgevoelig is. Vanochtend sloeg ik bijna om toen ik bij een rukwind tussen twee flats door een hoge stoeprand schampte. Ik gooide mijn gewicht juist op tijd naar de andere kant en stuiterde terug. Achter me hoorde ik Geert hard lachen in zijn scoot. Een paar honderd meter verder kon ik schateren toen hij de volle laag kreeg van een auto die naast hem door een plas reed. Twee ouwe kwajongens op een stille, stormachtige zondagochtend in Amsterdam-Noord. Domweg gelukkig in weer en wind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten