May Sarton • 17 januari 1973

• May Sarton (1912-1995) was een Amerikaanse schrijfster. Een van haar bekendste werken is Journal of a solitude - dat in het Nederlands is vertaald (door Marie Luyten) als Eenzaamheid.

17 januari
Dertig graden onder nul toen ik om zeven uur opstond. Zelfs in de zitkamer was het onder de twintig (thermostaat op vierentwintig gezet) en ik was zo bang dat Punch zou sterven van de kou dat ik allereerst de open haard heb aangemaakt; ik heb er ontbeten om zelf ook warm te blijven. Het is trouwens hartverwarmend om de kap van Punch' kooi af te halen en zijn juichkreten te horen van verrukking dat hij weer 'eruit' is, en vervolgens zijn lieve woordjes als hij zichzelf in de spiegel ontmoet. Hij is een heel goede waakhond of 'waakpapegaai': dit is het tijdstip waarop de honden uit de buurt langskomen voor hun ochtendboodschap, en Punch vloekt heel boos als er een in de tuin komt.
Het is nu negen uur. Ik heb mijn bed opgemaakt met schone lakens, aardappels geschild en geblancheerd, erwten gedopt, en dingen voorbereid voor het diner van zondag, daar K. Martin komt.
Net toen ik mijn grimmige beoordeling van de afgelopen week aan het schrijven was, gisteren voor het avondeten, kwam een auto aanrijden en kreeg ik een doos met narcissen, blauwe lissen, en wilgekatjes overhandigd, plus nog eens drie gele rozen, van Anne Woodson, die schat, om te vieren dat A Grain of Mustard Seed, de nieuwe gedichtenbundel, uit is. Het boek kwam gisteren aan en droeg zijn steentje bij aan de chaotische versnippering van mijn dag, want ik moest natuurlijk eerst exemplaren inpakken om naar vrienden te versturen. Het gaf me een verlaten gevoel om alleen te zijn met deze nieuwe baby, om niemand te hebben aan wie ik hem kon laten zien. Ik pakte het boek op en draaide het om en om ... een merkwaardig boek, voor een merkwaardige tijd, de verschrikkelijke jaren zestig van de moorden en de vernietigde hoop met betrekking tot de oorlog, de getto's, de werkeloosheid, alle plagen die ons kwellen.
Het is prachtig om voorjaarsbloemen in huis te hebben terwijl het buiten zo vreselijk koud is - een glinsterende dag, de lucht heeft dat doordringende blauw van de gebrandschilderde ramen van de kathedraal in Chartres. De zon legt lange banen licht op de vloeren, maar de kilte komt ongemerkt naar binnen. De kou put me uit.