17 augustus
Over het algemeen is, in deze moderne, verknipte, gestoorde wereld, binnen het huwelijk de man nooit degene die de vrouw inwijdt in de geneugten der zinnen. Op domme, onwaardige wijze wordt het leven van een jonge vrouw met een echtgenoot verbonden, die uiteindelijk maar een lachwekkend figuur is. De lichamelijke maagdelijkheid van de vrouw behoort hem toe. Daarna moet ze, meestal met walging, haar leven naast hem slijten, de 'huwelijkse plicht' ondergaan, tot de dag dat een ander, in een troebele sfeer van vernedering en leugen, haar leert dat er een hele wereld van sensaties, van gedachten en gevoelens bestaat die een nieuwe impuls zijn voor het hele wezen. Hiermee is meteen gezegd waarin ons huwelijk verschilt van zo veel andere — en waarom het zo veel burgers tegen de borst stuit: voor mij is Sliman twee dingen — en hij slaagt daar instinctief uitstekend in - die een echtgenoot bijna nooit meer voor zijn vrouw is: een minnaar en een kameraad.
Wat bedoelde kolonel de R..., die vreemde, boeiende en zeker voor veel hoogstaande vrouwen nog onweerstaanbare man, toen hij zei: 'U bent in Algerije voorwerp van talloze begeerten geweest'...? Tot op zekere hoogte weet ik maar al te goed wat hij bedoelt, omdat ik daar last van heb gehad.
Voor al degenen die me gekend hebben, vooral voor de officieren, is de persoon van Sliman in mijn leven natuurlijk onbegrijpelijk. Domercq heeft zich ten slotte bij de overduidelijke feiten neergelegd... Taste doet alsof hij er niets van snapt, maar tot op zekere hoogte snapt hij het wel degelijk. Wat te denken van R...? Inderdaad, ik zou die man nog weleens willen terugzien en beter leren kennen. Hij heeft bepaald geen banale indruk op me gemaakt en het kan geen vulgaire man zijn.
Ik heb gemerkt dat de dingen in het leven — in het mijne althans — de vreemde neiging hebben op hun pootjes terecht te komen, tegen alle waarschijnlijkheid in, tegen heel die vermaarde waarschijnlijkheidstheorie in.
En ik begin te wachten, gewoon maar wachten, zonder nog hypothesen te verzinnen.
Ik weet dus niet meer of het weerzien met Sliman al of niet dichtbij is. Zeker, ik verlang ernaar, met alle vezels van mijn wezen, maar ik klamp me niet meer vast aan data, uit angst voor een desillusie.
Ik heb meerdere dagen in een duistere angst geleefd, duistere angst gevoeld en zware dromen gehad. Daarna is het een beetje opgeklaard, maar ik was niet tot werken in staat en ik had een sterke drang om niets te doen. Om mezelf eruit te trekken heb ik gisteren flink moeten doorbijten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten