Maandag 9 augustus 1920. - Vanochtend een brief van Mijnheer... met 't verzoek om enkele dagen daarginds te komen doorbrengen in de tijd dat hij er ook is. Daarachter schuilt beslist een indirecte uitnodiging van mijn lieve vriendin. Na regen komt zonneschijn. Na haar vervelende brief van eergisteren, deze uitnodiging van vandaag. Niet dat ze me erg zou missen, zo ver wil ik niet gaan, maar ze is bang dat ik, als ik te lang zonder haar ben, wel eens van een gelegenheid gebruik zou kunnen maken om haar weer te bedriegen. Dus denkt ze: Als hij komt dan is er tenminste een kleine onderbreking in zijn onthouding. Ze had daar trouwens zelf over gesproken vóór haar vertrek en tijdens mijn verblijf daarginds in juni-juli. Ik heb Mijnheer... geantwoord - en daarbij liet ik doorschemeren dat ik niet de minste haast had - dat het wisselvallige humeur van Madame me elke moed ontnam om een dergelijke reis te maken voor slechts drie dagen (de vakantie voor Maria Hemelvaart). Als ze er prijs op stelt dat ik kom, dan moet ze zelf maar schrijven. Als ze niet schrijft, maak ik er geen woorden meer vuil aan. Om eerlijk te zijn: ik heb maar weinig zin om erheen te gaan, omdat ik voel dat het weer eens op een desillusie zal uitdraaien, zowel wat de goede verstandhouding als wat de liefde betreft.
Donderdag 12 augustus. - Vanochtend een brief van Mijnheer..., waarin hij toegeeft dat het inderdaad nauwelijks de moeite waard is om voor drie dagen vakantie die hele reis te maken; bovendien zegt hij 't te betreuren dat ik niet kom, zonder echter verder aan te dringen, terwijl ik toch alleen maar heb gezegd dat ik niet zeker ben van de ontvangst die Madame... me zal bereiden. Van haar nog steeds geen nieuws en uit de brief van Mijnheer... blijkt al evenmin hoe zij tegenover mijn reis staat. Ik heb haar vandaag een brief geschreven die ik op de post zal doen als Mijnheer... weer terug is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten