woensdag 18 augustus
Wij keren altijd terug in ons eigen isolement, zoals geluid altijd wegsterft in stilte. Hoe talrijk onze contacten met mannen en vrouwen ook zijn, wij zijn ons steeds bewust van een kloof die niemand kan overbruggen. Plotseling worden we weer overvallen door het besef dat wij alleen staan en wij zien onszelf en die ander als unieke creaturen, ieder met onze eigen gevoelskern die we met niemand kunnen delen: een kleine toren van waaruit ieder in eenzaamheid neerziet op de wereld. En ofschoon we door de lessen van het leven steeds meer van onze gemeenschappelijke menselijke trekken met anderen kunnen delen, is het noodzakelijkerwijs zo dat onze privé-wereld in een steeds groter isolement terechtkomt door het unieke karakter van onze ervaringswereld, zodat we ten slotte, zelfs als we in staat zijn met overtuiging te zeggen: 'Ik heb de hele wereld lief,' in ons binnenste een andere wereld verbergen die niemand kan zien.
donderdag 19 augustus
Zelfs als de geest uiteindelijk zijn geloof op zou moeten geven — niet slechts in een toekomstig leven, afhankelijk van ons leven hier, maar ook in een weldoende geest die de kosmos schraagt — zelfs dan zou het leven op aarde niet zonder doel zijn en de waarde ervan niet arbitrair. Als wij bij de natuur zouden aankloppen voor een antwoord op onze vragen en het niet zouden krijgen, dan zouden we nog heel goed uit het menselijk verkeer kunnen leren dat bepaalde daden de dood tot gevolg hebben en andere het leven. Ook het geloof zou zijn plaats behouden, maar dan wel een geloof dat zijn hoop zou stellen in de bestemming van de mens, in onze aanvaarding van Gods verantwoordelijkheid, waarbij we ons moeten realiseren dat de blinde levensdrang naar de volmaaktheid streefde dwars door ons heen. Dit is het enige doelgerichte alternatief voor een geloof in God — rationeel gezien wel minder uitgebalanceerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten