21 maart
Als ik het goed heb, begint vandaag de lente. Het sneeuwt dat het rookt, en potdicht zit de lucht. Als dat een lentelucht moet voorstellen. Nou ja, wie ben ik, of wie zijn wij, om de lente te vertellen dattie moet beginnen, en hoe? Toch kregen we al veertien dagen geleden een boeketje sneeuwklokjes van de buurman. De natuur leeft, en wat is er veranderlijker dan leven? Ik moet denken aan Zuid-Limburg. Daar stond ik eens in de lente onder een bloeiende boom, toen het geweldig begon te waaien. Duizenden witte bloesemblaadjes dwarrelden rondom mij naar beneden. Het was alsof de boom begon te sneeuwen. Een prachtige scène, een sneeuwende bloesemboom.
En toen ik toch aan het denken was, zo daar midden in die bloesemsneeuw, zag ik ineens de dirigent weer voor me die ik ooit eens heb bedacht. Een idee voor filmfragment of TV. Het was een schriel mannetje in het bekende rokkostuum op een klein verhoginkje midden in het open landschap. Hij staat daar helemaal alleen onder de hoge hemel, en dirigeert het geluid van de natuur. Eerst de stilte... pianissimo... dan de druppelende regen, die zich ontwikkelt tot een plensbui... fortissimo... daarna de opstekende wind, die ontaardt in een storm, de bliksem en donder... en tenslotte het doorbreken van de zon. Uiteraard blijkt de hulpeloosheid van de mens, en doen donder en bliksem, regen en wind, precies wat ze zelf willen. We zien tenslotte het ontredderde mannetje door de stortregen, en in zijn rokkostuumpje met wapperende slippen, en met een gebroken dirigeerstokje vluchten door de storm die over het vlakke land raast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten