Jacob Segersz van der Brugge • 22 maart 1634

• Jacob Segersz van der Brugge (?-?), bevelhebber eener expeditie van 7 matrozen, die door de Noorsche compagnie naar Groenland gezonden, daar van 30 Aug. 1633 tot 27 Mei 1634, gedurende 9 maanden min 5 dagen, overwinterde om na te gaan, of in die streken eenig voordeel voor de Compagnie te behalen viel. De bevelhebber gaf van deze overwintering een eenvoudig en trouw verhaal, aan de bewindhebbers zijner Compagnie opgedragen, en getiteld: Journael of dagh-register gehouden by Seven Matroosen in haer overwinteren op Spitsbergen in Maurits-Bay (Amst. c. 1660).

[20 Maert 1634]
Den 20. dito, de Wind als voren; het weer scheen wat op te klaren, so dat wy met ons 5. na ’t geberchte zijn gegaen, liepen over den Ys-bergh wel 2. of 3. uren langh, vonden geen uytkomste om aen de N.Salaet-berch te geraken. Oock begonst het seer subijt en hard te waeyen ende te buijen: wy konden over sulcks niet verder op den Ys-bergh geraecken, nochte ons spoor door de zwarrel-sneeu, die de wint van ’t Geberchte of drijft, niet bekennen; wy bleven doen staen kijcken als of de planck opgehaelt was, also wy weynich provisie van beschuyten by ons hadden; overmidts de kleene apparentie om af te komen, waren alsdoen in groote perijckel, want niemant van ons bekent was, dat daer oyt volck gheweest waer: Van de groote kouwe sprongh eenighe ’t bloedt onderweeg de Neus uyt; andere klaechden van de Teen vervrosen te wese; andere schoten diversche reysen in de bersten van den Ys-berch, die haer met de Lensen op de ander zijde te boven hielden, welcke bersten wy sommighe 10. 20. of 30. vadem diep met ’t ghesicht oordeelen te wesen; overmits de zwarrel sneeu op de selvige bersten was leggende, konden wy sulcks niet schuwen, doch Godt versach het die ons weder merckelijck daer af leyde. Inde Tent komende klaechden een onser met-gesellen dat sijn Teenen vervrosen waren, dewelcke hy met sneeu heeft gewreven, ende daer ten laesten weder gevoelen in heeft gekregen, welcke Teen heel wit was, daer over de selfde seer bedroeft waer gheweest. Een ander klaechde sijn Oore, doch quam alles door Godes genade weder ten besten. Op de genoemde Ys-berch waren wy ’t Rheen beneffens ’t Hond-spoor wel siende, maer de selvighe konden wy nergens niet vernemen.

[21 Maert 1634]
Den .21 dito, de wint Z.O. ende Z.O. ten Z. met donckere Lucht en de jacht-sneeu, de Zuyt-Bahy sloot sig weder t’eenemael met sneeu Ys. Inden avont de Wind Z.W.

[22 Maert 1634]
Den 22. dito, de wint Z. ende Z.W. met redelijck weer. Dese dagh leyden wy drie of 4. reysen op beeren toe, dan alsoo zy meer aen den dans gheweest hadden, konden wy de selve noyt binnen schoot bekruypen. In de voor-avondt is den Hondt na dat hy acht Etmael van ons, ende in’t Geberchte geweest was, weder aen ons Tent ghekomen, daer over wy verblijdt waren; welcken Hond so mager was dat het deselve niet en gheleeck. Aen den Oever waren wy 14. of 16. beeren by den anderen siende, die te met groot gevecht hadden.

[23 Maert 1634]
Den 23. dito, de wind Oostelijck, betrocken Lucht ende lijdelijck weer; vernamen veel beeren daer wy op toe leyden, sy onthielden haer met troupen van 5. of 6. by den anderen, ende so haest sy ons gewaer wierden klommen op de schorsen, staende op de achterste pooten; maer bemerckende dat wy na haer quamen, stelden het op een loopen.