(24 01) De schizofrene zwijgers hebben gelijk. Bestaat er wel een hachelijkere onderneming dan te spreken? Toen we in Arlon woonden, verwachtten we eens een elektricien. Er wordt gebeld, ga opendoen, op de stoep staat een man die ik niet ken. Ik groet hem, vraag: „Vous êtes sans doute l'électricien?" Hij antwoordt niet, stapt gang binnen, zet zijn tas neer, neemt zijn hoed af, zegt: „Je suis électricien." Hij was hartstikke doof, en nog wel zo dat hij van onze lippen alleen las wat hem aanstond. Gewoonlijk zijn ze wel niet doof, maar dat maakt de zaken bijna niets eenvoudiger. Veronderstel dat er een man komt. Ik moet hem groeten. Goedemorgen of Goedendag of Dag. Maar zal hem dat niet te familiaar klinken? Hij zal zich misschien geminacht voelen. Maar een andere (het slag mensen dat onder het spreken aan uw das of uw knopen prutst, u op de schouder klopt) kan er gretig gebruik van maken om me ongevraagd zijn gezelligheid op te dringen. (Zoals de elektriciens die hier zijn komen werken: bij hun laatste bezoek, waarbij we hen betaalden, brachten ze zo maar eventjes nog twee vrienden mee, wij mochten trakteren, en dan vertrokken ze nog niet - rond halftwaalf 's avonds - voor we uitvoerig de lof over hun werk hadden gezwaaid, tegen onze zin.) Maar het hoffelijke Dag mijnheer heb ik me ook al beklaagd, er zijn mensen die men maar beleefd moet behandelen om door hen onherroepelijk als een imbeciel te worden beschouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten