• Niccolò Paganini (1782-1840) was een violist die zo virtuoos was, dat we zijn naam nu nog steeds kennen – wat zeer weinig musici uit die tijd gegeven is. Zie ook Mijn leven (vertaald door W. Scheltens).
22 december 1833
Ik was bang de uitvoering in gevaar te brengen door zelf te dirigeren. Habeneck weigerde koppig om dat te doen; maar Girard, met wie ik toen zeer bevriend was, stemde erin toe die taak op zich te nemen en kweet zich er goed van. De Symphonie fantastique stond weer op het programma; zij oogstte van het begin tot het eind het applaus van de zaal die meteen overrompeld was. Mijn succes was compleet, ik was gerehabiliteerd. Mijn musici (er was er niet een bij van het Théatre-Italien, dat laat zich raden) straalden van vreugde toen zij het podium verlieten. Tenslotte, – de kroon op mijn geluk – bleef één man, toen het publiek naar buiten was gegaan, een man met lang haar, met een doordringende blik, met een vreemd en doorploegd gelaat, een door het genie bezetene, een titaan onder de giganten, die ik nog nooit gezien had en die mij in grote verwarring bracht toen ik hem voor het eerst zag, alleen in de zaal op mij wachten, hield mij in het voorbijgaan staande om mij de hand te drukken en overstelpte mij met hartstochtelijke loftuitingen die mijn hoofd en hart in vuur en vlam zetten; het was Paganini!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten