Zaterdag 27 september
5:08 A.M. Er wordt beton gegoten op de 18de verdieping van Pier One. De schijnwerpers verlichten mij zo hard dat ik erbij kan lezen.
Het was weer leuk gisteren, Peggy kookt buitengewoon goed, ze zei graag 's nachts maaltijden te bedenken die ze niet mag eten. Van de 3 hazewindhonden zijn er nog maar 2 over: Christopher, bijna verlamd, doof, incontinent soms, bang en allerliefst, is er niet meer. Hij blafte tegen de trappen als hij naar boven moest, en kreeg de gewoonte onderaan te trappelen alsof hij het ritme van de klim moest vinden, zoals een kind zich klaarmaakt om in het springtouw te raken. Maar Dylan, de zwart-witte, en Dorsey, de bruine, waren als altijd: Dylan drukte meteen zijn hoofd hard in mijn schoot, en Dorsey keek of alles in orde was, anders kon het leven niet doorgaan. Els was de even hartelijke Els, ondanks haar lange reis, ik vertelde dat ik haar al in dit dagboek had staan, en hoe tegenstrijdig het voelt om een typisch wel en niet geheim werk te produceren. Ze noemde iemand van wie het dagboek duidelijk voor publicatie was voorbestemd, en Tineke beschreef hoe Max de Jong zijn klad-dagboek in keurig handschrift overschreef. Els gaf ons een boek met schilderijen en verhalen over Utrecht en een echt Hollandse koek. Vandaag nemen ze haar naar de Stockyards en andere echtheden. Het is zaterdag, wij werken dus van 10 tot 12 in de winkel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten