September
[...] In Marseille, geluk en droefgeestigheid — Volkomen aan het einde van mijn krachten. Maar tegelijkertijd die bittere smaak van eenzaamheid.
8 sept.
Marseille, hotelkamer. Het behang met grote, gele bloemen op een grijze ondergrond. Achter de enorme radiator vuile, vettige hoeken... Een bed dat afschilfert, de lichtschakelaar kapot... Dat soort vrijheid watje kunt verwachten van alles waaraan een luchtje zit.
M. 8 sept.
Langdurige, kleurrijke zonsondergang. De oleanders in Monaco en Genua vol bloemen. De blauwe avonden van de ligurische kust—Mijn moeheid en die behoefte om te huilen. Deze eenzaamheid en dit snakken naar liefde. Tenslotte Pisa, zo levendig en ingetogen, zijn groen-en-gele paleizen, zijn domkerken en, langs de Arno, zijn bekoorlijkheid. Alles wat er edel is in deze weigering zich bloot te geven. Een kuise en fijngevoelige stad. In de verlaten straten, de nacht zo dicht bij mij dat een eenzame wandeling er doorheen eindelijk mijn langgewenste tranen de vrije loop geeft. In mijn binnenste die wonde plek, bezig dicht te gaan, een litteken te worden.
Op de muren van Pisa: 'Alberto fa l'amore con la mia sorella.'
September
Wanneer je zegt: 'Ik begrijp het christendom niet, ik wil leven zonder vertroosting,' dan ben je een geborneerde en partijdige geest. Maar wanneer je, zonder vertroosting levend, zegt: 'Ik begrijp het christelijke standpunt en ik bewonder dat,' ben je een dilettant zonder diepgang. Dat begint mij boven de pet te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten