De uitspraak in het regeerakkoord over ambtenaren die niet verplicht zouden zijn om homostellen te trouwen heeft nog een raar staartje. En misschien niet helemaal wat de CU voor ogen had. Tot nu toe konden ambtenaren die er moeite mee hadden vervangen worden door een ander, en werd er geen ophef van gemaakt. Maar nu het kabinet geregeld wil hebben dat de ambtenaren een beroep mogen doen op gewetensbezwaren hebben een hele reeks gemeentes besloten dat hun ambtenaren niet mogen weigeren om een homostel te trouwen. Volgens Balkenende gaat het er om dat ambtenaren die weigeren niet ontslagen mogen worden. Dus wil de gemeente Amsterdam geen ambtenaren aannemen die niet bereid zouden zijn een homohuwelijk te volstrekken. En de gemeente Drimmelen gaat nog een stap verder, en vindt dat ´weigerambtenaren´ hun taak neer moeten leggen. De poging om de ambtenaren met bezwaren in bescherming te nemen is dus een klein boemerangetje gebleken.
Veel mensen blij met het generaal pardon. Maar daarmee is nog niet alles in orde. Over het asielbeleid staat niets in het regeerakkoord. Terwijl er nog veel geregeld moet worden, anders staan er over vier jaar weer nieuwe akties te wachten voor de mensen die dan al vijf jaar wachten. Ivan Wolffers, schrijver, arts en een van de initiatiefnemers van Een royaal gebaar, wijst (in Trouw 21 februari) vooral op de gebrekkige medische zorg voor asielzoekers. Er zijn heftige discussies gaande over de MOA, Medische Opvang Asielzoekers, die er bijvoorbeeld voor zorgt dat er in elk asielzoekerscentrum een verpleegkundige aanwezig is die meteen kan beoordelen hoe het met iemands gezondheid gaat. De regeling dreigt te worden afgeschaft, met een kamermeerderheid overigens, waaronder PvdA en GroenLinks. Te duur. Het zou beter kunnen. Maar het is nu wel aandringen bij de nieuwe regering dat er dan een betere regeling komt. Juist asielzoekers zijn het slachtoffer geworden van de overgang van het oude zorgmodel, waarbij de overheid garant stond, naar het nieuwe marktgerichte model, waarbij iedereen individueel zelf verantwoordelijk is voor het verkrijgen van zorg. Dat werkt dus goed voor mensen met goede banen en goede verzekeringen, die de weg hier kennen. Maar niet voor asielzoekers.
Wolffers pleit voor meer menselijkheid in de zorg voor asielzoekers, die te vaak worden behandeld als opportunisten en criminelen. Ook dient het Nederlandse beleid meer in overeenstemming gebracht met de internationale afspraken over mensenrechten en gezondheid.
Anja Meulenbelt (1945) is een Nederlandse schrijfster. Op haar website houdt ze een dagboek bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten