Augustus 1863
In onze Novgorod-tijd placht Ogarjov vaak te zingen Cari luoghi, io vi ritrovai. – Oók ik zal ze weervinden en ik huiver voor dit weerzien. Ik zal dezelfde route nemen over de Esterel naar Nizza. Dat is de route die wij in 1847 hebben gevolgd, toen wij voor het eerst uit de Alpen naar Italië afdaalden. En langs diezelfde weg ben ik in 1851 naar Hyères gereden om naar sporen van mijn moeder en mijn zoon te zoeken – zonder iets te vinden.
De natuur die maar heel, heel langzaam ouder wordt, was dezelfde gebleven, het was de mens die veranderd was. En niet zonder grond. Toen ik de Maritieme Alpen voor het eerst over trok, had ik naar leven gezocht, naar genietingen... Enkele kleine wolken hadden wij achter ons gelaten, over ons geboorteland spande zich een treurig, blauw waas en voor ons uit was geen wolk te bekennen. Met mijn vijfendertig jaren voelde ik mij jong en ik leefde in een onbekommerd bewustzijn van mijn kracht.
De tweede maal was ik hier als verdoofd, als in een mist langs gereden op zoek naar lijken, naar een gezonken schip – en niet alleen achter mij joegen verschrikkelijke schaduwen voort, maar ook voor mij uit was alles duister.
En nu, deze derde keer – nu reis ik naar mijn kinderen., naar een graf – mijn wensen zijn bescheidener geworden: ik zoek wat soelaas voor mijn denken, een beetje harmonie in mijn omgeving, ik zoek rust, dit noli me tangere van vermoeidheid en ouderdom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten