2 augustus 1839
[…] Ik zag de torenspits van de kathedraal, waar de stoffelijke resten zijn begraven van de laatste Russische heersers, zich donker aftekenen tegen het witte hemeldoek: deze torenspits steekt boven het fort en de oude stad uit: hoger en ranker dan de piramide van een cipres, maakte zij in de parelgrijze verte de indruk van een te harde en te gewaagde penseelstreek die door de kunstenaar in een ogenblik van dronkenschap is neergezet. Een penseelstreek waardoor de blik wordt getrokken zou een schilderij bederven, deze maakte de werkelijkheid nog mooier: God kan niet schilderen zoals wij. Wat was het mooi … weinig beweging, maar een plechtige rust, een inspirerende onbestemdheid. Alle geluiden, alle drukte van het dagelijks leven waren onderbroken; de mensen waren verdwenen, de aarde was overgeleverd aan bovennatuurlijke machten; in dat laatste schijnsel van een eindeloos voortdurende dag, in die ongelijke en wegstervende helderheid van de noordelijke nachten, schuilt een mysterie dat ik niet kan definiëren en waaruit de mythologie van het Noorden kan worden verklaard. Vandaag begrijp ik al het bijgeloof van de Scandinavische volken. God is verborgen in het poollicht zoals hij zich openbaart in de stralende tropendag. […]
• Astolphe Marquis de Custine (1790-1857) was een Franse schrijver. Zijn boeken waren weinig succesvol, op een uitzondering na: het in 1843 verschenen La russie en 1839 (in het Nederlands vertaald als Brieven uit Rusland) dat in heel Europa (behalve in Rusland) gelezen werd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten