Zaterdag
Lief Dagboek. Omdat het zo goed is voor de publiciteit heb ik me bedacht.
Intussen ook met de krant gesproken.
Daar hebben ze me op het hart gedrukt dat ik ook rustig over ellenlange masturbatiesessies mag schrijven.
Graag zelfs. Alsof ik daar nu tijd voor heb! Ja misschien als slaapmiddel, maar verder! Bovendien slaat het natuurlijk nergens op om te denken dat je je hartsgeheimen aan een dagboek zou toevertrouwen dat vervolgens door heel intellectueel Nederland gelezen wordt. Zelf ik heb ook al eens een breuk in een jarenlange vriendschap meegemaakt door een iets te openhartig interview, dus eigenlijk staat alles me tegen aan het schrijven in een publiek dagboek. En toch vind ik het nu al leuk. Vandaag overdag nog gerepeteerd. We zijn er nog niet. We spelen een stuk dat de paspoortenkwestie rond Ayaan Hirsi Ali als vertrekpunt heeft.We hebben ons erover verbaasd hoe heftig de publieke opinie over haar tussen dat moment in mei 2006, en nu, is omgeslagen. Destijds waren de meeste mensen ronduit verontwaardigd over de manier waarop ze behandeld werd. Geshockeerd zelfs. Tegenwoordig is een breed gedeelde opvatting dat ze een arrogante opportunistische haatzaaiende klaploopster is. Daar worden dan allerlei argumenten bij gegeven. Dat ze heeft gelogen, dat ze niks meer voor onze maatschappij doet, dat ze zelf naar Amerikawilde, maar ergens knaagt er bij ons toch het gevoel dat er misschien ook iets anders aan de hand is.
Een soort mechanisme dat onder al die argumenten door zijn eigen logica volgt. Waarin het niet meer gaat om haar persoonlijk, maar om de vraag hoe de maatschappelijke onvrede wordt afgevoerd. Geen makkelijk onderwerp.
Ook omdat diezelfde publieke opinie er voor zorgt dat sommige mensen al licht geïrriteerd beginnen te zuchten als je alleen nog maar haar naam uitspreekt. Gelukkig is de Mug een klein, maar standvastig groepje.
En je kan ook met ons lachen hoor!
Vanavond was m’n verloofde voor het eerst bij de voorstelling. Die zie ik momenteel nauwelijks omdat ze zelf het Zesde Zintuig voor de televisie regisseert en van die lange dagen maakt waardoor ze op den duur verdacht energiek uit haar ogen begint te kijken.
Als we ’s avonds laat na de voorstelling thuis komen, ploffen we gezellig samen op de bank, maar tien minuten later vertrekt ze met slaande deuren en hoor ik haar met gierende banden wegscheuren in haar tweedehands Mercedes. Ruzie! Hoe kan dat nou? Ze was toch van het harmoniemodel?
Dat vond ik nou juist zo fijn en geruststellend aan haar. Ik heb het flauwe vermoeden dat ik nog niet kan slapen en ga op de computer de vragen beantwoorden van een interview voor het Theaterjournaal. Ik vind mezelf reuze scherp, maar stuur het voor de zekerheid nog even door naar Lineke.
Mijn neus zat dicht, maar die is weer open en nu zitten allebei mijn oren dicht. En het zou best eens kunnen dat het met die scherpte reuze tegenvalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten