Maandag
De kop is eraf. Drie kids aangekleed, gedeeltelijk weggebracht en zelf ook nog de trein van 8.30 gehaald, dat lukt niet iedere maandag. Vervolgens – grote uitzondering! – via de kapper naar de universiteit, in mijn geval de Haagse Campus van de Universiteit Leiden. De kapper is eigenlijk een beeldhouwer, maar hij knipt soms mensen in zijn atelier. Omdat ik vrijdag mijn oratie heb en een zeer kunstzinnige vriendin mij deze tip gaf, zit ik hier. Maar wil ik eigenlijk wel dat mijn haar geknipt wordt door een bijklussend beeldend kunstenaar? Het gaat goed. In plaats van over het weer praten we over de spanning tussen politiek en kunst en dat bijna geen kunstenaar erin slaagt zowel een poëtisch als politiek statement te maken, Beuys en Kiefer uitgezonderd. Tinkebell is volgens de kapper onzinkunst. Om 10.30 denken mijn medewerkers dat er iemand anders achter mijn bureau zit, maar ik ben het zelf.
Van 13 tot 15u heb ik het laatste college van deze reeks. Het was een ‘uitdagende groep’: pas na één bijeenkomst bleken zich niet 16 maar 63 studenten te hebben ingeschreven voor de cursus ‘security in historical perspective’. Achtergronden variëren van Nigeria tot het politiekorps van Rotterdam, van historici tot antropologen en bestuurskundigen. De Nigeriaan in het gezelschap is eigenlijk uit de cursus gezet omdat hij vier van de zeven bijeenkomsten had gemist. Maar hij verscheen vorige week in driedelig zwart pak met hoedje, maakte een buiging en gaf me een handkus. Tja. Vandaag onthult hij tijdens de les dat hij eigenlijk politieman in Nigeria is en zijn scriptie gaat schrijven over de terroristische organisatie Boko Haram. Hij kent nog wel wat terroristen die hij gaat interviewen, aangezien hij ze zelf in de gevangenis heeft gezet. Toch wel goed dat we hem alsnog een kans hebben gegeven om het vak af te maken.
Om vier uur heb ik mijn oratie gehouden, als proef, voor een select gezelschap van collega’s. Precies 44 minuten en 50 seconden. Maar dat lukte alleen omdat ik in sneltreinvaart door de tekst raffelde. Dat moet dus anders. We gaan slokjes water inplannen, om gedwongen pauzes te maken. Daarna door naar het afscheid van twee collega’s, waarvan één mijn eigen aio Coreline. Haar contract loopt af, maar haar proefschrift is nog niet helemaal klaar. Haar kennende zal ze de deadline van 19 april met vlag en wimpel halen, ik heb nog nooit iemand met zo’n militaire precisie zien werken. Hopelijk gaat de leescommissie akkoord, dan hebben we dit jaar nog een promotie.
Daarna halsoverkop naar huis, nog net op tijd voor de baby, die ik met zes maanden toch nog graag een tijdje zelf wil voeden. Dat is gelijk een goede reden om niet altijd de avonden vol te plannen. Helaas zijn de winkels al dicht, terwijl ik nog een panty moet scoren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten