Vrijdag [16 mei]
Om tien uur worden we wakker, doordat André binnenstapt, met wie we gaan bespreken of hij een paar klusjes aan het huis komt doen. De kinderen zijn al in touw. André heeft ook twee zoontjes bij zich. De grootste draagt een bril. Zet die bril es af, vraagt mijn Jan, dan kan ik je van binnen zien.
Vanmiddag les geven op de DDV (Opleiding Docenten Dramatische Vorming). Ik bel dat ik er pas half vijf kan zijn. Geld halen, koffer inpakken, want ik kom nu niet meer thuis. Daarna gaan we met z'n vieren in de Daf (Marja heeft het rijbewijs) nog kleren kopen voor Cannes. De jongens zijn vervelend. Jan trekt de prijskaartjes van een broek af, die ik alleen maar pas. Timo vindt het te lang duren en verstopt zich uit protest onder een rek met jassen. Als we nog wat drinken, wordt Jan kwaad omdat er een ijsje voor hem staat en hij toch liever een milkshake had gehad. Hij vertikt het om het op te eten en wij vertikken het om hem wat anders te geven. Diepere achtergrond is dat hij het opeens oneens is met die oppas-oplossing voor die avond. Nog woedend ligt hij op de achterbank als ik uitstap om voor een week afscheid te nemen. Hij wendt zich af. Als ze wegrijden komt hij overeind en voordat ze om de hoek verdwijnen wuift hij me door het achterraampje volledig uit. Weg DDV, geen tijd om te eten, half negen op de set. Motorrijden, schieten. Het is drie uur als ik naar het Hotel vertrek.
Zaterdag [17 mei]
Om half acht hoor ik hard 'Brand' roepen op de gang. Het is Willem, de hoteleigenaar en dit is zijn manier om een groep te wekken. De rest van de opnamen. Als er een scène is met tekst heb ik nooit last, maar een shot als: je loopt in gedachten, schrikt van een geluid, herstelt je en loopt opgelucht verder, geeft me ontzettend veel moeite. Ik moet 'timen' denk ik dan en doe het dan óf veel te vlug of veel te langzaam. Blinde vlek.
Om half vier sta ik op Schiphol. Om half negen staan Erik, Hans en ik in een appartement in Cannes.
We gaan wat eten aan de rand van het 'grote circus'. Hans weg om Florence (Dauman) en Rob (Langestraat), de promotors van de film, te halen. Manfred, een criticus die we kennen, loopt even in en uit. Hij ziet acht films per dag. Wenders vindt hij fantastisch, de nieuwe Kurosawa valt erg tegen en het enige wat de moeite waard is, is een film, die'Antrachite' heet. Hans komt terug van de boulevard, heeft daar veel hoeren, veel mensen in gala en Rudi Carrell gezien. Even later komt Florence. Zij vindt Wenders fantastisch. Kurosawa heel goed en 'Antrachite' niks. Na het eten zetten we één voet verder in de heksenketel en zijn in 'Le petit Carlton' wat een trefpunt is van alles wat hier Nederlander is, zodat het net is of je in een overladen Amsterdams bruin café staat. Ik neem me voor de komende dagen rustig te blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten