Maandag
In a moment, we will switch off the fasten seatbelt sign. We do, however recommend... Nog voordat de stewardess uitgesproken is drukt de dame voor mij haar stoel in de ligstand. Ik word pijnlijk herinnerd aan mijn lange benen. Naast pijnlijke knieën is het het ook lastig werken met mijn lengte. Eten in een vliegtuig is een kunst, werken op een laptop een hogere kunst. Ik ben onderweg naar een vergadering in Washington en probeer mijn reisdag nuttig te besteden. Met het scherm in een onhandige hoek, één elleboog in het gangpad en één in de zij van mijn tolerante buurman werk ik wat mails weg en schrijf ik wat aan een onderzoeksvoorstel voor de ethische commissie in Burkina Faso.
We doen onderzoek naar het humane infectieuze reservoir aan het einde van het droge seizoen in een dorp vlakbij de hoofdstad Ouagadougou. Wie is besmettelijk voor muggen vlak voordat de regens beginnen? En welke menselijke immuunresponsen beïnvloeden de transmissie van mens naar mug? Zo’n studie moet eerst goedkeuring krijgen van twee commissies in Burkina Faso en één in Londen voordat we mogen beginnen. Dat proces duurt gemiddeld acht tot twaalf maanden en er komen altijd vragen. Die probeer ik nu te beantwoorden. Tijdens de teleurstellende lunch trakteer ik mezelf noodgedwongen op een film. Dan is er echt geen plek meer voor een laptop en neemt een film me even mee in de zoektocht naar Osama Bin Laden. Na de koffie kijk ik tevreden naar een manuscript van een promovendus over een klinische studie in Oeganda en buig ik me over het leesmateriaal voor de vergadering in Washington. We zijn gevraagd een tiental artikelen te lezen en wat taaie kost over de regulatoire aspecten die bij de registratie van vaccins komen kijken. Met deze voorbereiding ga ik door na de landing. Dit is mijn derde trip naar Washington in iets meer dan een jaar en ik heb van mijn eerdere trips geleerd. De laatste keer was ik erg belabberd voorbereid: na tien minuten in de rij voor de douane had ik mijn boek uitgelezen en verveelde me vervolgens nog meer dan vijf kwartier. Nu schuifel ik goed voorbereid met Rufus Wainwright op mijn iPod en een stapel wetenschappelijke artikelen in mijn hand, voetje voor voetje richting de Verenigde Staten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten