[...] Bij het corrigeren van de Kreutzersonate (de drukproeven) kwam vanavond de gedachte in me op dat de vrouw, als ze nog jong is, gewoon met haar hart liefheeft en zich graag aan haar geliefde geeft omdat ze ziet wat een genot ze hem daarmee verschaft. Maar op rijpere leeftijd begrijpt zo'n vrouw opeens, als zij omziet, dat de man haar altijd alleen beminde als hij haar nodig had, dat hij plotseling van een vriendelijke toon kon overgaan op een bars-strenge of een knorrige toon, onmiddellijk nadat hij bevredigd was. En wanneer de vrouw, die de ogen voor dat alles lange tijd gesloten heeft, zelf die behoefte begint te voelen, gaat die sentimentele, uit het hart komende liefde over en zij wordt net zo als de man, dat wil zeggen in bepaalde periodes voelt ze hartstocht voor hem en verwacht ze bevrediging van hem. Als hij dan niet meer van haar houdt — des te erger voor haar; en als hij niet meer in staat is haar verlangens te bevredigen — des te erger voor hem. Vandaar al die familiedrama's en onverwachte nare scheidingen op latere leeftijd. Het geluk kan alleen stand houden waar de geest en de wil het lichaam en de hartstochten overwinnen. En de Kreutzersonate is onjuist in alles wat betreft de vrouw in haar jonge jaren. Een jonge vrouw heeft niet die geslachtsdrift, speciaal een barende en voedende vrouw niet. Zij is immers slechts één keer in twee jaar vrouw! De hartstocht ontwaakt tegen dat ze dertig is. [..]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten