5 februari
Kroonprins Willem Alexander zal op 27 april op radio 1 tot en met 5 niet worden gefeliciteerd met zijn verjaardag. De NOS vindt deze geste 'niet meer van deze tijd'. Wat zal Willem dat vervelend vinden. Nee, Willem is een moderne jongen. En moderne jongens doen niet aan hun verjaardag. Ik vind overigens dat onze koningin al haar hoeden naar Maarten 't Hart moet opsturen. In plaats van een lintje. Met een lintje kun je je niet verkleden als je langer bent dan 5 cm.
Op 5 mei ga ik een mooi oorlogsgedicht zeer trots voordragen in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Ik zal langzaam en met trieste ogen voorlezen. Vorig jaar stond ik nog tussen de proleten op de Dam. Nu zal ik mensen Ontroeren.
6 februari
De violist Rudolf Koelman begint in maart als concertmeester van het Concertgebouworkest. Hij volgt Jaap van Zweden op, die tegenwoordig naar de psychiater gaat, een baardje heeft laten staan en een zwarte zonnebril draagt. Ik heb van een kennis gehoord dat de psychiater vindt dat Jaap maar minder viool moet gaan spelen en 'meer de dingen moet doen waar hij zin in heeft'. Goed, carrière naar de kloten, als Jaap naar de psychiater luistert. (Toen ik zestien was, heb ik een keer geroulette met Van Zweden. Wat kon die jongen spelen!)
Rudolf ken ik van heel lang geleden. Hij woonde bij een zekere familie Jaspers in huis. Koelmans kamer bevond zich onder de grond en hij lag de hele dag op bed strips te lezen. Toen vertrok hij naar Bern en werd hij straatmuzikant. Hij is een tijdje verliefd geweest op mijn zusje, maar die had in die tijd nog geen smaak, dus dat werd niks tussen hen.
Maar Rudolf is terug en mag zich de rest van zijn leven uit de naad werken voor een middelmatig salaris. A. is aan het oefenen in de Stopera. Konijn Toontje doet alsof ze slaapt. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier nog lang zal blijven. Maar waarom niet?
6 februari
Souffleurs van de duivel, mijn voortreffelijke verhalenbundel, wórdt herdrukt. Van Oorschot vraagt of ik nog correcties heb. Nee. Bij Van Oorschot regeert de geniale Gerrit Noordzij. Hij gelooft alleen in letteromslagen en zijn liefde voor het alfabet is onvoorwaardelijk. Wouter van Oorschot doet met hem mee. Een écht plaatje op een omslag is commercieel, immoreel, anti Geert van Oorschot, anti literatuur en vooral duur. Ik zal maar niet gaan zeuren om een nieuw omslag bij Wouter. Deze verhalenbundel verschijnt toch in pocketvorm bij Maarten Muntinga en dan heb ik eindelijk mijn plaatje. Ik sta zelf op het omslag van de pocket.
Nadenken over essentiële dingen, hoe doe je dat? Dacht Kierkegaard bijvoorbeeld diep na? En Kant?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten