Ik ga nu bij mijn vrienden in Laren logeren, dat centraal ligt voor diverse werkzaamheden in verband met het verschijnen van het honderdste boek. Een paar dagen; langer kan niet, er zijn thuis al teveel afspraken genoteerd. Ik wil niet langer met een kruk lopen maar het blijft moeilijk. Autorijden gaat niet, Els en Wim helpen me. Ze komen vroeg en beginnen mijn omvangrijke bagage naar hun wagen te sjouwen.
'Dat zijn we gewend'', zegt Els blijmoedig. 'Als jij niet de helft van je garderobe meesjouwt, denken wij dat je ziek bent.'' Zij kan het weten, we zijn al vijfendertig jaar bevriend. Els rijdt, ik zit comfortabel naast haar, Wim zit achterin, iets minder comfortabel tussen mijn garderobe die beslist niet mag kreuken.
Blij dat ik weer eens echt uit ben, zonder geworstel om krukken in en uit de wagen te wringen. Ik loop in ieder geval 'los', al is het niet fraai.
De fanbrieven heb ik meegenomen, ik beantwoord die brieven per omgaande, dat is een van mijn stelregels. Behalve om boekenlijsten wordt er om foto's gevraagd maar die zijn op, dus plunder ik nu mijn privé-album, want van nasturen komt niets terecht.
Ik blader in de aantekeningen voor een nieuw boek, maar de vakantiestemming wint het. Anouk, dochter van Els en Wim en mijn petekind, studeert en is ijverig bezig aan een scriptie, maar wil even iets anders en ontvoert De Gouden Handjes. Ze woont in Baarn en belt later, dat ze het boek zo gezellig en ontspannend vindt. Dat is de bedoeling van dit boek, dat door de lichte en gezellige inhoud ook voor mij een ontspanning betekende na alle pech en pijn. Chiara daarentegen, nummer honderd, is gebaseerd op een ware gebeurtenis, die veel indruk op mij heeft gemaakt.
De mooie serre in het Larense huis is favoriet bij de familie. Over het glazen dak trippelen nuffig de duiven, in de tuin bengelt een koolmeesje aan het notenhuisje aan de pergola. Mooie Sam, de poes, en Candy, de Engelse pointer, vechten nooit als kat en hond maar slapen samen in Candy's mand, zo kan het ook! Ik ben gek op dieren en het gemis van mijn hondje Noëlle heb ik nog steeds niet goed verwerkt. Ik mis haar zo!
Morgen heb ik het druk, moet twee keer signeren, in de morgenuren en honderd kilometer verder in de middaguren.
Leni Saris (1915-1999) was een Nederlandse kinderboekenschrijfster. In 1993 hield ze ter gelegenheid van de publicatie van haar honderdste boek een 'Hollands Dagboek' bij voor NRC Handelsblad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten