Vanavond na 10 uur met Jack naar de Favoriet. Gespeeld. Slecht. Bach: fuga in fis kl., Ravel: Pavane de la Belle au Bois, Debussy: Puerta del Vino, Turina: Sonate, Chopin: Nocturne c kl.
Victor luisterde; daarna nam hij het van me over. Ik kreeg weer een verschrikkelijke afkeer van elke studie, die van de muziek in het bijzonder. Niet zozeer de studie (en al helemaal niet de muziek), maar de ménsen van die studie. Studenten -- ik haat ze. Die zangers die de hele dag lopen te neuriën alsof ze niet in de gaten hebben dat het tot in de Beethovenstraat te horen is.
Victor speelde, alsof het niets was, de hele Appassionata. Hij snapt wat ik bedoel, maar aan niemand op het Conservatorium kan ik uitleggen wat het mij doet dat Beethoven die eenvoudige dalende mineurdrieklank in f even later omkeert in As groot. Dat dat nu juist me de rillingen bezorgt, en de tranen, dat dat nu het geniale is, zó eenvoudig, zó mooi -- dat lijkt niemand te begrijpen wanneer ik het vertel.
De avond eindigde wat ongelukkig. Bij het weggaan stond ik even met Jack te praten, toen ik iemand zachtjes in mijn rug voelde duwen. Ik draaide me om. Het was een heel mooie, heel lange vrouw, die haar lengte met de mijne stond te vergelijken.
"Excuse me," zei ze lachend, heupwiegend en met de wimpers knipperend. Ik lachte stupide terug, wetend dat ik een slagvaardig woord moest vinden én wetend dat me dat niet ging lukken.
Jack was handiger: "Do you like tall men?"
Het antwoord verstond ik niet, ik mompelde "Good night" en duwde Jack voor me uit naar buiten.
"Stommeling!" begon hij meteen. "Heb je dan niet gehoord wat ze zei?" En hij legde uit dat het een van de "London Starlets" (?) was, die me had willen versieren.
August Willemsen (1936-2007) was een Nederlandse vertaler en schrijver. Dagboeknotities van hem zijn verschenen in Vrienden, vreemden, vrouwen.
Het komisch-muzikale duo De Wama's en danseressen van de revue-dansgroep The London Starlets
Geen opmerkingen:
Een reactie posten