donderdag 2 november 2017

Gerbrand Bakker -- 3 november 2015

Gerbrand Bakker (1962) is een Nederlandse schrijver. Van eind 2014 tot begin 2016 hield hij een dagboek bij dat is gepubliceerd als Jasper en zijn knecht.

3 november[Amsterdam] Jasper houdt niet van personen die zich verdacht gedragen. Die houdt hij scherp in de gaten en op een bepaald moment begint hij tegen ze te blaffen. Op een parkeerplaats bij een benzinestation langs de A2 liep een vrouw in een rode jas. Ik vond haar ook verdacht, net als Jasper keek ik naar haar, vroeg ik me af wat ze van plan was. Heel langzaam liep ze, ze rookte, en op een gegeven moment begon ze traag dingen van de grond te pakken. Ik kon niet zien wat, daarvoor liep ze net iets te ver weg. Jasper blafte haar keihard uit. 's Avonds komt hij de meeste verdachte personen tegen, vooral ook omdat er dan überhaupt veel minder personen op straat zijn, of - in zijn ogen wellicht - behoren te zijn. Ik ben het vrijwel altijd met hem eens, snap precies waarom hij opgewonden wordt. Ik denk wel eens dat hij vroeger op het Griekse eiland Thassos een heel speciale politiehond was.
Eergisteren, tijdens een van de eerste rondjes in Amsterdam, herkende ik de assistente van de dierenkliniek, die stond met haar Portugese hondje gezellig te keuvelen met andere hondenbaasjes bij het nagelnieuwe honden-uitlaatperk. 'Wat valt jou op aan mijn hond?' vroeg ik. Ze knielde bij hem neer. 'Hij is wel een beetje schraal.' Zo kan je het ook zeggen, ik zeg: gratenpakhuis. We liepen allerlei scenario's door, hadden het over poep en gewicht en kwaliteit van voer en van alles en we kwamen tot de conclusie dat hij niet ziek is. 'Lekker een beetje bijspekken,' zei ze. 'Brinta, dat is erg goed.' Al drie dagen eet Jasper daarom tussen de middag een bak Brinta. De eerste keer had ik het te dik gemaakt en stikte hij er bijna in. Dikke Brinta is als behangsellijm. Hij kuchte en slikte en proestte en zijn snuit zat vol met klodders Brinta. Nu maak ik het dunner en hij slobbert het vol genot op.

Vreemd dat ik er het afgelopen jaar nooit bij stilgestaan heb, maar onderweg van de Eifel naar Amsterdam besefte ik dat ik jaren aan dagboeken heb. Van die mooie grijs gemarmerde schriften met dikke kaften, schriften waarin je eigenlijk uitsluitend met vulpen hoort te schrijven. Die ga ik morgen openslaan, dat heb ik nooit meer gedaan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten