Dinsdag 23.7
Mama en Carl in Salzburg. Ik alleen thuis.
Tegen de middag kwam Burckhard. We zaten in de kleine kamer en bekeken een fiets die de fietsenmaker hier (die vertegenwoordiger van de firma Styria is) aangeboden had met bijbetaling van 60 fl. voor de mijne te ruilen.
We zitten daar dus - en opeens pakt hij mijn linkerhand vast en geeft er een kus op, streelt hem, legt zijn hand op mijn schoot, op mijn knie. Kust mijn knie, streelt mijn gezicht, gaat met zijn hand langs mijn knie naar beneden - onder mijn rok en weer naar boven. Tegen die tijd voelde ik me heerlijk week en prettig. Me lichtjes verzettend liet ik alles gebeuren. Maar opeens kreeg ik het gevoel: zo is het genoeg. - Zachtjes maar beslist pakte ik zijn handen en legde ze bij hem in de schoot. En dat terwijl ik honderdmaal liever een kus - en meer van hem had willen hebben... Ik smolt weg van wellust.
Later at ik op het balkon - hij keek toe. Ik keek hem niet meer recht in de ogen.
Alex [Alexander von Zemlinski, de componist] - als je eens wist! Hij mag het nooit weten! - En het was zo mooi. De man weet een sfeer om zich heen te verspreiden - ik werd er helemaal week van en een behaaglijk gevoel kwam over me.
En nu ik erover nadenk: zelfs toen, toen ik op de sofa boven op Alex lag - zijn mannelijk lid verhief zich - zelfs toen had ik het niet zo warm. Alex heeft gelijk... net als ik! Zo vol begeerte en toch vervuld van zulke zuivere gevoelens, dat komt maar één keer in een mensenleven voor.
Het is merkwaardig. Ik zit tegenover B. - zijn persoon laat me volslagen koud, maar mijn zinnen - die vervloekte, tot het uiterste geprikkelde zinnen sissen en zieden. En Alex? Mijn ziel ging net zozeer naar hem uit als mijn zinnen. Hem heb ik werkelijk lief. Vol begeerte en toch zuiver. Ja, duizendmaal 'ja'. Jij, engel van me, jij! - En die afschuwelijke 'verleider', die het alleen maar om mijn knappe gezichtje en mijn weelderig gevormde figuur te doen is, aan hem gaf ik ook niet voor één ogenblik mijn lichaam?
- Schaam je -Ik gruw van mezelf. En ik kan hem zelfs geen verwijt maken... Ik liet het allemaal maar gebeuren! Ik-ik. Ik, die toch Alex toebehoor, Jij, arme man van me. Wees alsjeblieft niet net zoals ik. Ik zou het een onverdraaglijke gedachte vinden.
Het is ergens ook wel weer komisch. Ook Alex heeft mijn knieën gestreeld, mijn schoot gekust - en ik vond het helemaal niet onterend - integendeel. Ik kwam alleen maar méér in de stemming. Ik liet hem me tongzoenen - liet hem mijn hele lichaam betasten. Ik vond het vanzelfsprekend. En nu, vandaag: spijt als haren op mijn hoofd heb ik! Ik verwens B. met zijn boosaardige (op dat moment keek hij als een dier uit zijn ogen) ogen en zachte handen en al. Verwens mezelf met mijn zinnelijke temperament. Kortom - het hele voorval [de halve ervaring!!]. Vergeef me, mijn Alex - een huurder heeft jouw huis bekeken. Jouw huis: Naar jouw kussen hunker ik [Alex], naar jouw omhelzing.
Wilhelm was zojuist hier - beklaagde zich over mama en Carl; dat ze hem te weinig geld geven etc. Ik probeerde hem te sussen zoveel ik maar kon. Wees hem ook op zijn weerspannige gedrag.
Daarna Mie en Hugo. Mie wat koeltjes. Toen ik haar dat zei, was haar antwoord: 'Ik heb mijn vertrouwen in je verloren. Zorg; maar dat ik het weer terugkrijg...' Ze maakt mijn beste kant zwart. Mijn liefde tot Alex wil ze me afnemen, mijn een en al. Ze berooft me van mijn mooiste, prachtigste, edelste denken en wil. Ik lachte eens hard en zei: 'Flirt. Ik flirt?...' [Want zo zit de vork mooi niet in de steel!]
Schandalig!
's Avonds stond Burckhard, terwijl het regende dat het goot, opeens onder aan mijn raam, nat tot op de huid. Ik heb hem gesproken, maar was moe en slaperig, koesterde absoluut geen wrok tegen hem. Speelde na zijn vertrek met tegenzin verder.
24.7 hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten