17.6.40. De Fransen hebben gecapituleerd. Dat viel te verwachten op grond van de uitzending van gisteravond en had in feite al voorzien kunnen worden toen ze niet in staat bleken Parijs te verdedigen, de enige plek waar het wellicht mogelijk was geweest de Duitse tanks tegen te houden. Strategisch gezien draait het allemaal om de Franse vloot, waarover nog geen nieuws is. [...] Behoorlijke opwinding vandaag over de Franse capitulatie en overal hoor je mensen erover spreken. Gebruikelijke commentaar: ‘Goddank hebben wij een marine.’ Een Schotse militair met medailles van de vorige oorlog, licht dronken, hield in een metrowagon een vaderlandslievende toespraak die de andere passagiers nogal goed leken te vinden. Zo’n run op de avondbladen dat ik er pas na vier pogingen eentje kon bemachtigen. Wanneer ik tegenwoordig een recensie schrijf, ga ik achter de schrijfmachine zitten en tik het stuk achter elkaar op. Tot voor kort, tot zes maanden geleden, deed ik dat nooit en zou ik hebben gezegd dat ik dat niet kon. Vrijwel alles wat ik schreef, werd minstens twee keer geschreven, en mijn boeken als geheel drie keer – afzonderlijke passages wel vijf of tien keer. Het is echt niet omdat ik gemakkelijker ben gaan schrijven, alleen omdat het me niet langer kan schelen zolang het werk ermee door kan en een beetje geld oplevert. Dat is een verslechtering die regelrecht aan de oorlog te wijten is. Groot gedrang in het Canada House, waar ik heen ging voor informatie, omdat G. [Gwen O’Shaughnessy, schoonzuster van Orwells echtgenote Eileen] overweegt haar kind naar Canada te sturen. Behalve moeders staan ze niemand tussen de 16 en 60 toe het land te verlaten, blijkbaar zijn ze bang voor een golf van paniekvluchtelingen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten