De eerste melding voor een bombardement hebben we vanochtend om 8.30 gehad. Een geneurie dat traag tot me doordrong terwijl ik nog in bed lag. Ik heb me aangekleed en ben met L. het terras opgelopen. Heldere hemel. Alle huisjes potdicht. .Ontbijt. Sein veilig. In de tussenpoze is op Southwark een bombardement uitgevoerd. Geen nieuws. Maandag zijn de Hepworths gekomen. Het leven lijkt op een zeereis. Geforceerde conversatie. Verveling. Alles heeft zijn inhoud verloren. Het heeft vrijwel geen zin meer om nog kranten te lezen. De BBC is met al het nieuws toch al een dag eerder. Leegte. Machteloosheid. Ik kan die dingen maar net zo goed opschrijven. Ik ben van plan me zelf te dwingen mijn gedachten op Roger te richten. Maar dit is bij god het ergste wat ik ooit heb doorgemaakt. Het komt neer op gewaarwording van louter lichamelijke gevoelens: je krijgt het koud en wordt apathisch. Voortdurende onderbrekingen. We hebben de gordijnen gemaakt. We hebben kolen enz. aangesleept voor het huisje van de acht vrouwen en kinderen uit Battersea. De moeders die in verwachting zijn maken allemaal ruzie. Een paar zijn gisteren teruggegaan. De auto hebben we weggebracht om er een kap op te laten maken, zijn Nessa tegengekomen, en met haar mee naar Charleston gereden om thee te drinken. Ja, de wereld is leeg en zinloos. Ben ik een lafaard? Lichamelijk wel, geloof ik. Ik ben toch wel bang om morgen naar Londen te gaan. In geval van nood hebben we voldoende adrenaline achter de hand om kalm te kunnen blijven. Maar mijn brein functioneert niet meer. Vanochtend nam ik mijn horloge op en heb hem weer neergelegd. Ten einde raad! Dat soort dingen zit me dwars. Daar kun je ongetwijfeld bovenuit komen. Maar het lijkt of mijn verstand zich oprolt en besluiteloos wordt. Als remedie kan ik maar beter aan een degelijk boek zoals Tawney beginnen. De spieren in beweging houden. De Hepworths brengen in Brighton boeken aan de man. Zal ik gaan wandelen? Ja. Zij die niet terugvechten worden belaagd door het gevleugeld ongedierte. Deze oorlog is in koelen bloede begonnen. Je krijgt het gevoel alsof de moorddadige machine alleen maar in werking hoeft te worden gesteld.
De stand van zaken tot dusver; de Athenia is tot zinken gebracht. Het lijkt een volslagen zinloze daad - onbezonnen slachtpartij. Alsof met de kruik in een hand de hamer in de andere is genomen. Waarom moest dit kapot? Geen mens weet het. Dit gevoel is volkomen nieuw. En alle bloed is uit het dagelijks leven weggestroomd. Film en theater verboden. Geen brieven, alleen te hooi en te gras een uit Amerika. Reviewing is door Atlantic afgewezen. Vrienden schrijven of bellen niet. Inderdaad, een lange zeereis, met vreemden die een gesprek met je aanknopen en allerlei kleine zorgen en dingetjes die je moet regelen, beter kan ik het niet omschrijven. Uiteraard stokt de scheppingskracht volledig. Het is volmaakt zomerweer.
Ik voel me als een invalide die zijn hoofd weer kan oprichten en een kop thee mag drinke, Opeens kun je opgelucht de pen weer opnemen. Het resultaat van een wandeling in de warmte, om de mufheid te verdrijven en het bloed weer op gang te brengen. Dit boek moet dienen als een vergaarbak van aantekeningen, de eerste in een reeks levensimpulsen. En ik herhaal voor de honderdste keer - elk idee heeft meer met de realiteit uitstaande dan alle oorlogsellende te zamen. Dat is namelijk waar je voor bent gemaakt. En de enige bijdrage die je kunt leveren - deze gestadig druppelende ideetjes vormen mijn hagelschot ten behoeve van de vrijheid. Dat houd ik me zelf voor. Zo geef ik een verzinsel ruggegraat - een spookbeeld: het oproepen van het gevoel dat van buitenaf druk op je wordt uitgeoefend, waardoor de mist, het nietbestaande, in stand wordt gehouden. Ik heb het idee opgevat, toen ik in het zonovergoten laagveen liep waar ik één miezerige moerasasker heb gezien, om uit dit vijftiental dagboeken een artikel samen te stellen. Dat is een eenvoudig bergaf werkje: niet dat soort bergop geploeter met Roger. Maar zal ik ooit een paar uur vrij hebben om erin te lezen? Dat moet. Vanavond blijkt het Bombardement op Southwark; op Scarborough; op Portsmouth niet meer te zijn geweest dan een poging de oostkust onder vuur te nemen, zonder dat schade is toegebracht. Morgen gaan we naar Londen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten