In de nacht van 17 op 18 augustus bracht onze vertraagde trein mij in Petrograd. Aardig hoor, maar wel nat en smerig. De eerste met wie ik contact opnam, was Eleonora. Ze vertelde me - ik weet niet in hoeverre het klopt - dat de staf mijn vrijstelling merkwaardig vond: wat nu, kreeg iemand vrijstelling van militaire dienst, alleen omdat hij componist was? En ze wilden me op laten komen, maar toen zou Kerenski zelf (zo vertelde Eleonora) naar de staf zijn gegaan en hebben gezegd dat ze die zaak zolang hij aan het hoofd van het ministerie van Oorlog en van de regering stond, voor eens en voor altijd moesten laten rusten.
Enfin, alles was in orde. In die dagen ontbeet ik doorgaans in De Beer, met Diderichs, met wie ik de komende najaarsconcerten doornam, en met Koesevitski, die tot aanvoerder van het voormalige hoforkest was benoemd. Bij Ziloti was een driedubbel optreden van mij voorzien: met de 'Klassieke' symfonie, met het Vioolconcert en met Zij zevenen, dat ik dit najaar af beloofde te hebben. Daarnaast kwam er een kamermuziekavond met nieuwe composities: de Derde en Vierde sonate, de Vluchtigheden en de Achmatovaliederen (Kosjits). De speler zou deze winter, net als alle andere beoogde nieuwe producties, niet doorgaan, vanwege het ontbreken van fondsen voor de productie, en het kantoor van de theaters stelde voor de kwestie op een of andere manier te regelen. Maar omdat ik wel inzag dat het toch niets zinnigs zou opleveren, verklaarde ik pertinent dat ik de zaak als contractbreuk zag, omdat zij de opera in de twee toegezegde seizoenen niet op de planken konden brengen; dat ik mezelf van het contract bevrijd zag en verzocht mij het mij toekomende honorarium van tien garantievoorstellingen uit te betalen. Op die manier brak ik liever als eerste dan dat ik wachtte tot zij zouden verklaren dat De speler zonder opgevoerd te zijn van het repertoire werd genomen, al was het maar door gebrek aan middelen de opera op te voeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten