10 juli
Doe helemaal niets... Ik zit bewegingloos in mijn stoel en trommel nerveus met mijn duimen op tafel en denk, denk, denk, uur na uur in hetzelfde gruwelijke cirkeltje. Ik ben niet in staat te werken. Ik mis er de moed voor. Ik heb de kracht niet meer.
Keer om vijf uur terug naar ‘huis’ naar het pension en word wanhopiger.
Aan het avondmaal zaten vanavond twee oude vrijsters, een Duitse jongeling (een wellustig, bombastisch, hersenloos schepsel), een typiste (die naar ze zeggen aan de verdovende middelen is), een alcoholist (die maandelijks aanvallen heeft. H. droeg hem gisteren naar boven en stopte hem in bed), twee verwijfde violisten die spelen in het orkest van Covent Garden, en een koloniale dame in een slaapkameraffaire verwikkeld met een man die bij mij aan tafel zit. Wat betekenen deze mensen voor mij? Ik haat ze allemaal. Ze weten het en zijn beledigd.
Na het avondmaal mijn hoed opgezet en in den blinde naar buiten gestormd om te ontsnappen. Liep naar het einde van de straat, niet wetende waarheen ik ging of wat ik deed.
Hield stil en staarde met starre ogen naar het verkeer op Kensington Road, weifelend over wat ik met mezelf moest aanvangen en niet in staat om tot een beslissing te komen (wilsverlamming). Draaide me om, liep naar huis, en ging om negen uur ’s avonds rechtstreeks naar bed, verlangend uitziend naar morgenavond wanneer ik weer naar haar toe ga, maar me tegelijkertijd afvragend hoe ter wereld ik morgen door mijn dagelijkse ronde heen moet komen voordat de avond aanbreekt... Ik leef van dag tot dag. Mijn eigen innerlijk leven verzengt elke interesse voor de buitenwereld. De zoölogie lijkt een merkwaardig voorwerp in een Bagdadse bazaar. Ik zit op mijn kamer in het b.m. en speel ermee; ik laat het door mijn vingers sijpelen en wegrollen als een kind dat met kwikzilver speelt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten