20 juli
Zoals er voor iemand met zwakke zenuwen ogenblikken zijn waarin zijn oogzenuwen zo microscopisch scherp worden dat hij de lucht kan zien, zodat die voor hem* niet langer een medium is, zo zijn er ook in geestelijk opzicht extatische momenten, waarin het hele bestaan zo poëtisch lijkt, zo open en doorzichtig voor contemplatie, dat de kleinste kleinigheid van de gewoonste haastwerk- en routineprodukten van de snode oneindigheid de diepste waarheden schijnen weer te geven, allegorisch tenminste, ja, ze schijnen hun realiteit alleen maar te bezitten voor zover ze zulke allegorieën zijn en daardoor en daarin hun bestaan te vinden.
[In de marge]* Dit is trouwens iets dat de hele meer recente ontwikkeling karakteriseert, namelijk dat die zich voortdurend bewust is van het medium, wat welhaast in gekte moet eindigen net alsof iemand iedere keer dat hij de zon, de sterren, enzovoort zag, zich bewust werd dat de aarde draait.
Zonder datum
Dat ik ongelukkig ben met het heden komt omdat ik jaloux ben op het verleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten