De hele dag plaksneeuw. Heerlijk zonnig. Geen wind. Het was goed dat we ons een beetje konden ontspannen. En tijdens rustpauzes konden kletsen.
'Stel je toch eens voor,' zei Rosie, 'dat we een deur konden openen en meteen in een lekker warme tent terechtkwamen.'
'Met de branders al aan,' fantaseerde Pom verder. 'De bagage al binnen, misschien een dienstmeisje dat alles klaar had gezet.'
Het enige waar ik aan kon denken, was een warm bad. Daar verlangde ik meer naar dan wat ook.
'Gatsie, Zoë,' zei ik toen Zoë over me heen de tent in kroop na een bezoek aan het toilet.
Rosie stak haar hoofd naar buiten om te kijken.
'Wonderbaarlijk, Zoë! Ik zou om een ruggenprik gevraagd hebben als ik zo'n joekel had moeten baren,' was haar commentaar.
'Je zou mijn techniek moeten toepassen,' zei Ann vol trots. 'Gisteren, toen ik buiten was, maakte ik een kuiltje met mijn plas en daar heb ik precies in gemikt.'
We waren allemaal diep onder de indruk.
De stoelgang was een dagelijks terugkerend gespreksonderwerp. We waren paranoïde wat onze menstruatie betrof. Er rees paniek elke keer als iemands plas roze leek - meestal bleek het echter de reflectie van onze oranje broeken of ons rode windpak te zijn. We ont¬wikkelden een groepsbij geloof: als we het niet over de menstruatie hadden (althans niet meer dan één keer per dag), werden we ook niet ongesteld.
Degene die ongesteld was - en dat was ik op dit moment - werd in staat geacht het hele team in het ongeluk te kunnen storten.
'Daar heb je het al, nu worden we het allemaal,' zei Ann.
'Als je mij aansteekt, Caro,' zei Pom, 'zeg ik nooit meer een woord tegen je.'
Vandaag 500 zeemijlen (926 km) volbracht.
Caroline Hamilton maakte deel uit van een expeditie van vijf vrouwen die in 1999-2000 naar de Zuidpool skide. Haar dagboek is te lezen in Naar de Zuidpool.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten