Het lichaam wordt met de jaren minder veeleisend en laat daardoor wellicht de geest vrij. Men krijgt een helderder oordeel over de zaken des vlezes, maar tevens een onjuister over degenen die beheerst worden door hun zinnen. Wanneer men er zelf geen last meer van heeft, kan men niet begrijpen dat een ander erdoor beheerst wordt, en daarom keurt men het ook niet meer goed. Hoeveel onvergeeflijkheid komt niet voort uit een koel temperament!
Wat ik hier schrijf lijkt me vrij banaal, ik schrijf het alleen maar om te schrijven, in dit café waar ik ben binnengegaan om te wachten tot het tien uur is, omdat de deuren van het Vieux-Colombier (waar ik ben uitgenodigd voor de film van Cocteau {Le Sang d'un poète]) niet eerder opengaan. En bovendien is het helemaal niet waar dat ik tegenwoordig minder toegeeflijk ben nu ik zelf minder door mijn zinnen gekweld word. Ik herinner me nog maar al te goed wat het betekende toen dat nog wel zo was! Maar ik kan op zijn minst meer begrip opbrengen voor het onbegrip van degenen die dat nooit of slechts weinig geweest zijn.
Wat ik ook weet, nu ik zoveel vertrouwelijkheden heb gehoord, is dat het helemaal niet voldoende is heteroseksueel te zijn om... normaal te zijn, en hoe vaak alles welbeschouwd het eenvoudig, natuurlijk bedrijven van de lichamelijke liefde te lijden heeft van complicaties.
André Gide (1869-1951) was een Franse schrijver. Een selectie uit zijn dagboeken is gepubliceerd in de Privé domein-reeks onder de titel Het innerlijk blauw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten