P. een en ander voorgelezen uit mijn dagboek. Hij vindt dat het afgezien van de verhalen die erin voorkomen, allemaal toch eigenlijk te weinig 'kunst' is, te rechtstreeks meegedeeld, en wel voor de dag van vandaag meegedeeld. Hij vindt dat de actualiteit schaadt en ten koste van de doorlopende spanning gaat.
Wat dan nog? Wat kan mij 'letterkundige roem' schelen, wat interesseert me de roem bij het nageslacht of zelfs maar de roem die er over drie of vijf jaar zal zijn of niet zal zijn! Ik spreek voor de dag van vandaag, niet voor 'de eeuwigheid'. De dag is van belang. En wat opgaat voor de dag van vandaag, dat zal altijd opgaan; maar dat kan me niet schelen, zoals ik al zei. 'De literatuur' is voor mij opengebroken. Woorden dienen om iets mee te delen. Als ik praat met R. of met F. of met L.D., dan praat ik toch niet voor de eeuwigheid, maar voor het ogenblik. Ik spreek niet op de band; ik grif mijn woorden niet in steen; ik beschouw ze niet als onbelangrijk (anders zou ik ze, naar ik hoop, niet opschrijven) maar ook niet als belangrijk. Door ze te zeggen vervul ik mijn plicht; dat is alles. En die plicht betekent: je uitspreken. Jezelf! In de woorden jezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten