April 2004
‘Het enige waar ik weleens een boek voor gebruik,’ zegt de jongen die onze nieuwe boekenkasten schildert, ‘is om mijn reet mee af te vegen als mijn wc-papier op is.’ Hij bedoelt het niet onvriendelijk, hij meent het. Hij is een van die mensen die hun leven rond hun vijfentwintigste voltooid hebben. Ze weten wat ze van alles vinden en het geeft hun rust te denken dat alles nu een plaats heeft en een waarde en dat daaraan nooit meer getornd zal hoeven worden. Onze jonge schilder is bang voor boeken en alles waar ze voor staan. Hij voelt zich erdoor geïntimideerd en vraagt zich af wat hij misdaan heeft om deze klus te krijgen in een huis vol schrijvers en uitgevers. Zijn ongemak bezweert hij met een grapje over toiletpapier. Ik zeg hem dat hij bij nader inzien toch niet kan volstaan met het gronden en schilderen van iedere plank, maar dat hij ze daarna ook nog eens stuk voor stuk zal moeten aflakken, alle drieëntachtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten