- De 14de was mijn concert in de Kursaal. Ik speelde voor het eerst in het openbaar de Derde sonate en de Vluchtigheden. Natuurlijk had ik hun première in Petrograd en niet in Kislovodsk moeten geven, maar ik zie dit optreden als een repetitie voor het concert in de hoofdstad. Ik had gedacht dat het vol zou zitten: Kislovodsk zit stampvol mensen uit Petrograd en Moskou die me zouden kunnen kennen, maar er was weinig volk. Door een gaatje in het doek zag ik Talja en Vera Nikolajevna op rij vijf zitten; geen Nina, ondanks mijn langdurige speurende blikken. Het concert verliep met bovengemiddeld succes: het publiek vond dat ik mooi speelde, maar begreep niet wat ik speelde, 's Avonds zei mama dat Vera Nikolajevna naar haar toe was gekomen, had gezegd dat zij, de moeders, eigenlijk nooit ruzie hadden gehad, en dat zij, Vera Nikolajevna, daarom heel blij was mama te zien en haar te spreken. Mama was zeer geroerd door het gebaar, ook al stelde ze zich terughoudend op, omdat ze niet wist hoe ilc ertegenover stond. 'Serjozja heeft succes geboekt.' Talja was getrouwd met een officier die aan het front zat.
Ik hoorde mama zwijgend aan. Mama vervolgde haaf verslag: 'En die andere... hoe heet ze... Nina, die is dit najaar eveneens getrouwd, met een student.'
Ik zweeg, zei gedag en ging naar mijn kamer. Het nieuws had flinke indruk gemaakt, maar hoe kon het ook anders? We waren tweeënhalf jaar verder, Nina was 21, natuurlijk was ze getrouwd. Wie die student was, weet ik niet, waarschijnlijk een nieuw gezicht. Ik kwam haar niet meer tegen in Kislovodsk. Ik werd geamuseerd door een briefje dat men mij na het concert gaf: het was geschreven door ene Asja Lesnaja, ze was verrukt van mijn spel en wilde een ontmoeting. Naar stijl en ondertekening te oordelen moest het een gymnasiummeisje zijn. Ik glimlachte en ging naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten