10.10.99
Vreemd dat het feit van de geboorte smart en dood impliceert en nog vreemder is het dat ik, bijna veertig jaar oud, me daarover verwonder. Het is een bewijs dat er in mij nog steeds iets van kinderlijke onbevangenheid is en daar ben ik blij om. Gisteravond was ik op het punt van inslapen toen dit macabere idee me trof. Met een gevoel van beklemming ging ik in mezelf na of die plotselinge sensatie van smart en dood er al eerder was. Ik slaagde erin me een sombere, brandende, voortdurende smart voor te stellen, onherstelbaar, zonder verlichting en zonder respijt. Ik begreep hoezeer het vermogen een beetje lucht in te ademen een goed is dat niet betaald kan worden met goederen die ons ter beschikking staan. Vervolgens stelde ik me de dood van het oog voor. Kijk! De sombere nacht sluit de spiegel waarin tot dusverre het licht en de kleuren werden weerspiegeld en erachter heeft het leven, dat zich terugtrekt, nog kracht, die minder wordt weliswaar, maar die de laatste kwelling zou moeten brengen van de vergeefse sensatie. En ik stelde me voor dat het leven, door de dood van de uitwendige zintuigen, voordat het lichaam in de aarde begraven wordt, in het lichaam begraven ligt, een leven dat zich alleen manifesteert in smart, in niets anders dan smart, onbeweeglijk want het gaat om een organisme dat volledig berust aangezien de delen die tevoren in opstand konden komen reeds dood zijn. Geen armen meer om ten hemel te heffen, geen voeten om te vluchten, geen ogen om te huilen, noch enige uitdrukking op het gelaat. Smart in volkomen eenzaamheid zonder het bewustzijn om haar te ziften, zonder hoop. Zij nestelt zich triomfantelijk in de verslapte zintuigen en de verlichting- de dood van het beest- komt onverwacht. Laatste herinnering van het leven blijft de eenzame smart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten