Saint-Georges-de-Didonne, zaterdag 4 augustus
Harmonische klanken van de kerkklokken bij het uitgaan van een begrafenis. Ik loop heel even langs zee en stop dan voor koffie in 'Les Bains'. Vlak naast mij een stel. Zij, arrogant uiterlijk, vrij jong, geverfd haar, zonder iets te zien van het verrukkelijke blauw van de teruglopende zee: 'Je hebt de nummers die je gespeeld hebt toch wel opgeschreven?' zegt ze terwijl ze hem de krant teruggeeft. Hij zal gewend zijn aan het echtelijk gescheld en reageert niet.
Vanochtend, op de markt, zag ik een oude vrouw het wagentje van een verlamde man van een jaar of vijfenzeventig duwen. Om zijn door de ziekte ijskoude handen te verwarmen heeft ze hem asbest keukenhandschoenen aangetrokken.
Omdat ik een paar boeken van haar vond in de kleine bibliotheek herlees ik Rosamond Lehmann: 'The ballad and the source'; tot mijn verrassing vind ik er deze prachtige paragraaf in:
"We waren in de zevende hemel; onze harten barstten van verlangen om te geven en te krijgen. Herinneringen ophalen vinden kinderen het fijnst; ze groeien van vreugde vanwege hun toegenomen gewichtigheid; hun wankele, in eigen ogen zo dubieuze identiteit krijgt meer contouren. De duisternis die ze achter zich voelen, waaruit ze nog maar net te voorschijn komen, raakt op nieuwe, geruststellende wijze bevolkt met vertrouwde spoken, met vormen wier ogen en handen model hebben gestaan voor de hunne; met stemmen die voor altijd zijn stilgevallen maar in hun jonge kelen vibreren. Schoonheid en intelligentie krijgen meer waarde als bekend wordt waar ze vandaan komen en welke lijn daarin zit; bepaalde eigenschappen krijgen een verhaal, waardigheid. Zelfs tekortkomingen-is iets te dik, heeft een plompe taille, steil haar, is onmuzikaal, slecht in rekenen en schrijven, lust geen gebraden vlees en verse groenten-krijgen als door het geheim van de herhaling iets gewijds, en van eigen verantwoordelijkheid is in het geheel geen sprake meer."Zin om te reizen, hevig als lust of verliefde nostalgie, wanneer ik in Le Monde de foto zie van de volmaakt ronde deur van een huis in Peking.
Langzaam kom ik tot rust en zak opnieuw weg in het aangename bijna-nietsdoen van de vakantietijd, dat veel subtieler en geraffineerder is dan totale ledigheid en bijzondere studie vereist omdat het gaat om een inwijding in allerlei lichte activiteiten die hier en daar een greep op de wereld veronderstelt, geen volledige terugtrekking.
Wij zijn gedompeld in mooi blauw, doorschijnend licht! Zonder concessie steken de witte ribben der huizen ertegen af. Een volmaakt beeld stemt me altijd bedroefd en zorgt voor gemengde gevoelens die ik niet kan ontwarren.
Immense vreugde terwijl ik flink doorstap over het vochtige, opeengepakte, harde, als zijde glimmende zand. De veranderlijke tijd weerhoudt me met, ik zie hoe hij onverstoorbaar volloopt met kinderen, gesprekken, vertrouwelijke of openbare voorvallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten