23 mei
Loesberg* belde gisteren af. ‘Ik kom vanavond niet,’ zei hij, ‘omdat ik niet met de trein durf.’
We zouden hem terugbellen.
‘Daar begint de chantage,’ zei ik. ‘Moet ik hem soms als een vorst gaan halen? Ik geloof niet in verzonnen fobieën.’
Later heette het dat hij niet durfde omdat hij ons niet wou vervelen, maar ook: ‘Een Loesberg laat zich niet ontbieden.’
Hij wil gelijk hebben, hij moet gelijk hebben, hij vindt dat hij gelijk moet hebben. Het opscheppen, het minderwaardigheidsidee, de Latijnse citaten, er dan weer prat op gaan dat hij mulo heeft, en maar zeggen: ‘Je begrijpt me niet, o, je begrijpt me niet.’
Een dag eerder:
‘Sorry, m'n mond vol, ik eet net m'n tweede karbonade. Weer per abuis, haha, twee gekocht.’
Als een van zijn personages. Henk had hij trouwens een paar uur eerder hetzelfde verteld.
Dat zijn eerste column door het Handelsblad geweigerd is, is vervelend. Het was een wat pedant stukje, meer een uittreksel, maar niet onaardig. Zelf was hij bang dat het te hard was omdat hij jezuïeten huichelaars had genoemd. Alsof dat iets nieuws is. Nee Loes, net zo min als de uitdrukking die je gebruikte toen je Bernlef de grond in wilde boren: ‘Daar veeg ik mijn reet mee af’. Dat stuk over B. is toen trouwens niet in pc gekomen.
Theo S. en ik moeten nu doorzetten bij de ns om schadevergoeding voor hem te krijgen. Schade!
Hij zei ook: ‘Ik ben destijds uit pc gegaan, omdat mijn stukken slechter werden en dat zou mijn reputatie schaden.’
In werkelijkheid liet hij de jongens met hun blad stikken. Hij leverde geen stukken, kwam niet plakken, niet vergaderen. Ze hebben hem eruit gegooid.
25 mei
De tv staat aan zonder geluid (weer zo'n ‘Nacht van het hart’. Om een kwaal van te krijgen.) Ik ben hier gaan zitten om te werken. Een ik-persoon en toch zijpaden in willen slaan: het lijkt te stranden. Boven kijkt Dirk W. foto's door voor Het Gewicht. Mijn katten hebben zich verstopt voor zijn hond Karel, die alles wat beweegt reuze interessant vindt. De bangste kat - malle kat - blaast naar hem, maar geeft onderwijl kopjes aan het meubilair.
Loesberg* belde gisteren om te horen of ik boos was.
‘Dat ontbieden meende ik niet. Mijn hoofd is in de war. Ik durfde écht niet. Ik word gek. Alles is onzin. Er staat een emmer vol stinkende slipjes van haar. En een kopje thee, vol... Nee, ik gooi het niet weg omdat het me niet interesseert... Omdat het onzin is. Op de dag van haar dood rukte ik me af en de dag erna en... m'n hoofd is in de war, seks, alles. Ik koop steeds dubbele porties... Nee, in de winkel dringt het niet tot me door! Thuis pas. Vijf kilo aardappelen, drie kilo om weg te gooien. Uitgelopen. Het ergste vind ik het geld.’
Heen en weer. Ernst en spel. Golven van medelijden en ergernis wisselen elkaar af.
‘Eens zullen wij vijanden zijn, water en vuur! Eens zal ik in het gekkenhuis zitten.’
‘Lieve Loes, je zegt maar wat.’
‘Ik wil je niet vervelen, nou klaag ik weer... Als kinderen bellen of als de telefoon gaat ben ik bang... Kijk, als ik nou die man van het Handelsblad was en er was een zielige jongen die een stukje inleverde dat me niet beviel, zou ik het plaatsen.’
‘O ja? Jij? Allemaal de gaskamer in, is een van je stokpaardjes.’
Waarna hij lacht als voorheen.
Vanmiddag:
‘Ja, met mij. Weet jij iemand voor mijn katten? Straks vermoord ik ze, net als in m'n verhaal weet je wel.’
‘Met je katten heb ik meer meelij dan met jou.’
Ik geloof absoluut niet dat hij zoiets doet, maar heb hem toch het adres gegeven van een echtpaar met een huis vol kleine zwervers, bij de Laan van Meerdervoort, waar mijn moeder wel eens ‘een extraatje’ brengt.
Muhammed Ali - Richard Dunn. Bonka bonka, het is snel afgelopen. Vroeger kreeg ik er tranen van in mijn ogen. Maar ze willen het toch zeker zelf. En zal een ander daar dan een moraal op moeten trekken? Voor mijn part gaan er meer de ring in, dag en nacht, het zou er een stuk rustiger van worden.
*Aantekening
Robert Loesberg overleed in december 1990.
Hij schreef de roman Enige defecten en de novellenbundel Een eigen auto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten